En net nu ik dit scherm open, dit lege scherm zie bedenk ik me dat dingen toch op de een of andere manier wat gewoner worden. En dat wilde ik graag. En nog steeds lang niet wat ik wil, wat ik verdien, etc., etc.

En steeds meer het gevoel van ‘planning’, dat ik dingen ‘moet’ plannen (ai, weer dat moeten). Maar dit keer toch wat meer van, ja, produceren, weer naar de toekomst kijken.

Want dat vind ik op dit moment het moeilijkste, naar de toekomst kijken. Gek, als je niks meer hebt, geen geld, geen werk, nauwelijks sociaal leven, dan leef je echt van dag tot dag en dan maakt het allemaal niet zoveel uit.

En dat heb ik geleerd, dat inderdaad, als je geen geld hebt, je heel moeilijk naar de toekomst kunt kijken heel moeilijk plannen kunt maken. En misschien voor mij wat moeilijker dan gemiddeld, omdat ‘werk’ tot nu toe op de een of andere manier niet goed bij me past, maar toch.

Ik kan me dus nu heel goed voorstellen dat mensen in Ethiopië en zo zitten zoals ze zitten. Iets van ‘afwachten tot het beter gaat’. En ja, misschien dat er de enkeling is die de wijde wereld in trekt, maar je huis, je thuis laat je niet maar zo achter.

En dat laatste heb ik voor m’n gevoel al te vaak gedaan, dus vooralsnog, ondanks alles wat er tegen lijkt, toch maar even stil blijven zitten.