Vandaag vond ik het hoognodig tijd iemand te e-mailen door wie ik mij recent erg gesteund voelde. Ik wist eigenlijk niet goed wat te mailen, want de laatste week is er eigenlijk niet zoveel veranderd en ik voelde me wat schuldig dat ik nog niet echt aan oplossingen voor m’n huidige situatie heb gewerkt. Ik wist ook niet precies wat te ‘geven’, maar uiteindelijk mailde ik iets over hoe eenzaam ik in m’n jeugd ben geweest, dus iets delen over mezelf, van mezelf.

Het is een verhaal waar ik al heel lang iets mee wil omdat ik denk dat heel veel jonge homo’s nog in dezelfde situatie zitten en dat heel veel mensen niet in de gaten hebben hoe eenzaam je kunt zijn als je ontdekt, weet, dat je ‘anders’ bent.

Ik wist al heel vroeg dat ik ‘anders’ was, vanaf een jaar of zes of zo denk ik. Dat was overigens helemaal geen probleem omdat ik me gewoon voelde zoals ik me voelde. Ik wist alleen dat ik ‘anders’ was en dat het beter was dat anders zijn niet met anderen te delen.

Het begon een probleem te worden toen ik erachter kwam dat ‘niemand’ zo was als ik en toen ik geen respons kreeg van de jongens waar ik verliefd op werd. Die verliefdheden waren heel vreemd, eenzijdig. Toen ik op de middelbare school zat, dus vanaf zo’n jaar of twaalf was er altijd wel een jongen waar ik verliefd op was. Ik kon er alleen niets mee, want er kwam nooit iets ‘terug’. Vooral staren naar degene waar ik verliefd op was, of bij het gymlokaal blijven staan en door de ramen kijken naar mijn ‘idool’.

Lange tijd bleef het vreemd en het duurde lang voordat ik het stempel ‘homo’ op mezelf drukte. Homo’s waren die jongens en mannen die zich verkleedden als vrouwen of in roze jurken demonstreerden in Amsterdam en ik voelde me niet zo, ik voelde niets ‘vrouwelijks’. Ik was een jongen en ik werd verliefd op jongens, verder niets. Later, ik moet zo’n jaar of achttien geweest zijn of zo, wist mijn moeder een andere homo in Vriezenveen, de plaats waar ik ben opgegroeid. Dat was een man van middelbare leeftijd en daar had ik ook geen enkel gevoel bij wat rolmodel betreft. Ik was een jongen en werd verliefd op jongens, verder niets.

Ik kan het verhaal nog langer maken. Uiteindelijk had ik uitgevonden dat er een homobar was in Enschede. Daar moesten toch jongens en mannen komen zoals ik. Dus niet, ik kwam erachter dat het daar vooral ging om de seks, om de one-night-stands, en dat is iets wat niet bij me past. Ik zocht gewoon iemand om verliefd op te worden en van te houden, niet iemand voor één nacht.

Dus terugkijkend, ja, ik was heel eenzaam en ik denk dat dat heel veel van mijn latere leven heeft bepaald. En ondanks dat homoseksualiteit nu denk ik veel meer geaccepteerd en bekend is denk ik dat voor jongens zoals ik was waarschijnlijk niet zoveel veranderd is.

Dus toch maar dit bericht, om mensen eens te laten nadenken hoe we dat zouden kunnen oplossen, hoe we jonge homo’s zich wat minder eenzaam kunnen laten voelen. Eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe, maar ik hoop dat dit bericht daar een kleine bijdrage in kan zijn.