Ja, hokjes, daar heb ik veel over nagedacht de laatste tijd. Want mijn partner nu en andere mensen eerder stoppen mij in het hokje ‘Asperger‘. En ik heb een tijdje geleden mijn partner in het hokje ‘NPD‘ gestopt en daarmee impliciet mezelf in het hokje ‘codependent‘. En hokje zijn natuurlijk erg handig voor mensen, want het organiseren van dingen in ‘hokjes’ is natuurlijk hoe mensen denken. En de hiervoor genoemde termen geven natuurlijk handvatten om beter met elkaar om te gaan, om elkaar beter te begrijpen. Maar ergens begin ik toch een heel naar gevoel te krijgen bij dit soort hokjes, want ik voel me nu toch wel erg in de categorie ‘abnormaal’ gestopt en dat maakt me ergens ook wel onzeker, zeker omdat ik er de laatste tien jaar niet erg goed in geslaagd om voor mezelf te zorgen, in ieder geval niet financieel.

En wat me vooral onzeker maakt is dat mensen, dus nu mijn partner, me dus wél impliciet in het hokje ‘kan niet voor zichzelf zorgen’ stoppen, maar niet de consequentie aanvaarden om voor mij te gaan zorgen. Dus mij wordt impliciet, of misschien zelfs wel expliciet, verteld dat ik niet in deze maatschappij thuishoor, dat ik niet voor mezelf kan zorgen, maar er wordt geen oplossing aangedragen wat ik dan moet. En ik ben zeker niet dom, dus logisch gezien is dat best wel een dilemma en de logische conclusie uit dit geheel is ergens dat ik er dan maar gewoon een eind aan moet maken omdat ik niet in deze wereld pas, want voor mezelf zorgen kan ik dus niet en er is dus ook niemand die een oplossing aanreikt van wat er dan wél moet.

En ja, ondanks, of misschien wel dankzij, al die dingen ben ik de laatste twee jaar veel sterker geworden en heb ik veel meer zelfvertrouwen gekregen. Maar vanavond voelde ik me toch weer wat ongemakkelijk, omdat het gesprek een beetje hetzelfde was als een gesprek zo’n twee jaar geleden toen ook twee mensen, waarvan één dus mijn partner, mij ook vertelden hoe fout het allemaal was met mij, hoe verkeerd ik het allemaal doe.

En dat gesprek twee jaar geleden leidde ertoe dat ik dus uiteindelijk ontzettend kwaad was, buiten mezelf was van boosheid, en dus een hele rare indruk op die derde persoon maakte. En het gesprek vanavond maakte dus dat ik nu alleen zit en dat mijn partner en de derde persoon samen verder praten.

En nou, als dat je niet onzeker maakt weet ik het niet meer. Als dat niet maakt dat je je buitengesloten voelt weet ik het niet meer.

Dus hoe doe je dat nu precies, leven in een maatschappij waarbij je geacht wordt ‘normaal’, ‘gewoon’ te zijn? En wat me nog bijstaat van m’n eerste biologieles is dat de leraar begon met de stelling ‘iedereen is abnormaal’. En dat is ook wat ik weet.

Dus ja, hokjes zijn zeker nuttig om dingen te organiseren. Maar laten we alsjeblieft voorzichtig zijn met elkaar in hokjes te stoppen. Want iedereen is dus wel uniek en iedereen verdient dus naar mijn idee wel een ‘gewoon’ leven.