Ja, ik voel me machteloos. En geïrriteerd. Want m’n moeder creëert haar eigen problemen, tenminste zo ervaar ik het. En omdat ik op m’n moeder lijk in die dingen, denk ik, probeer ik ervan te leren. Maar tegelijkertijd is het zo naar om je moeder in zo’n nare staat te zien. En het gevoel te hebben niets te kunnen doen. En toch weten dat je niet in moet gaan op de emotionele chantage. En dus op de een of andere manier het gevoel te hebben dat je iets moet doen, in moet geven.

En ergens heb ik dus ingegeven. En ik weet nog steeds niet of dat nu goed is of niet. Maar het doet zo’n pijn om een ander te zien lijden, zeker als het je moeder is. En ik probeer dus niet te zeggen ‘kan niet’, maar dat heb ik dus toch gezegd, geschreven. Want dat is nu precies wat ik m’n moeder steeds hoor zeggen. En wat me irriteert, omdat het niet waar is. Maar ik snap ook steeds meer dat het niet echt ‘wil niet’ is, iets wat ik eerst dacht dat het was.

En ik probeer dus te begrijpen wat het ‘kan niet’ van m’n moeder is. En of het hetzelfde ‘kan niet’ is wat ik de laatste dagen zelf voelde. Want gisteren was ik dus erg moe en had ik ook het gevoel dat ik dingen ‘niet kon’. Alleen ik wist dus dat ik ze wel kon als ik het echt wilde. Maar m’n lichaam zei dus ‘kan niet’ in de vorm van ‘ik ben zo moe dat het beter voelt om niks te doen, om uit te rusten’. En ik vroeg me dus af of dat hetzelfde is wat m’n moeder voelt als ze ‘kan niet’ zegt.

En ja, het beste voorbeeld is natuurlijk dat ik het gevoel had dat ik m’n moeder dus niet kon helpen, er niet voor haar kon zijn aan de telefoon. Dat ik geen enkele manier zag om de situatie te verbeteren, voor haar, maar indirect ook voor mij.

En is dit nu codependence? Dat gevoel hebben iets te willen doen omdat je een ander zo ziet lijden? Maar je machteloos voelen om iets te doen omdat in dit geval de communicatie volledig de mist inging? En dat je dus het gevoel hebt dat de oorzaak volledig bij de ander ligt, maar dat je je af blijft vragen hoeveel er nu bij jezelf ligt? En ik ben niet ‘meegegaan’ met m’n moeder in haar ellende, dus misschien heb ik toch iets geleerd. Ik heb haar emotionele staat (dit keer?) niet overgenomen en ik voel me niet echt schuldig, want het is inderdaad haar pijn, haar verdriet, niet het mijne.

Maar toch, toch blijf ik me afvragen of ik niet meer had kunnen doen. Want je wilt een ander zo graag helpen, zeker als het je moeder is.