Ik las een paar dagen geleden een document dat ik meer dan tien jaar geleden in een training geschreven had. En het verbaasde me hoe weinig ik veranderd ben, hoe weinig er veranderd is. En ja, relatie is op de een of andere manier nog steeds het belangrijkste in m’n leven. En ja, op de een of andere manier maakt dat een goed liefde- en seksleven bijna onmogelijk, in ieder geval voor mij. En zonder goed liefde- en seksleven functioneer ik niet goed en functioneren denk ik veel mensen niet goed.

En ik snap nog steeds niet precies hoe dat werkt, dat wat ik wil of doe negatief op m’n partner overkomt. Want voor m’n gevoel is, als je een partner gevonden hebt, dat zo ‘gewoon’. Dan hoef je niet meer te zoeken, dan heb je een basis, dan kun je genieten van elkaar, zowel in allerlei dagelijkse dingen als in bed. En toch werkt het dus blijkbaar niet zo, want ik zit nu, al een hele tijd, voor de tweede keer in de situatie dat mijn liefde- en seksleven niet goed is, hoewel ik met m’n huidige partner voor m’n gevoel een veel betere start op dat gebied had dan met m’n eerste partner.

En ja, rationeel gezien leg ik blijkbaar op deze manier een claim op de relatie, een claim op de ander. En ik lees ook overal dat je eerst zelf gelukkig moet zijn en zo voordat je in je relatie of met een partner gelukkig kunt zijn. Maar toch klopt er voor m’n gevoel iets niet. En ja, ik kom er steeds weer op uit dat zodra ik van een ander afhankelijk ben, zodra ik me van een ander afhankelijk voel, dingen opeens niet meer lijken te werken.

Maar hoe doe je dat dan als jouw ideaal is om één partner te hebben en alleen met die partner een liefde- en seksrelatie te hebben? Dan bén je toch van die ander afhankelijk? En dat is toch iets positiefs, alleen liefde en seks met één persoon, met je partner delen? Dat is toch iets wat veel mensen als iets positiefs zien? En is dat niet iets wat ook veel mensen willen?

Hoe zit dat nu?

Of ben ik nu helemaal abuis?