Ja, wat moet je nu met een partner die niet met je wil praten, al zes weken lang of zo? Is dit nu echt ‘tampo‘? Of iets anders? Of een combinatie? En nee, mijn relatie opgeven wil ik niet, hoe gek het ook mag klinken. Daarvoor heb ik toch teveel overgenomen van de ideeën van Kim Cooper. En ik kom er ook steeds meer achter dat ik mijn partner misschien toch beter ken dan ik dacht, beter ken dan anderen, beter ken dan anderen denken dat ze hem kennen. Want ik weet niet of ze hem kennen hier zo in huis, alleen, televisie kijkend of chatten en ‘connecten’ in Facebook en zo. En ik denk dat veel mensen ook niet weten dat hij wellicht ergens voelt dat hij nergens anders naartoe kan dan hier, naar mij, naar ons huis, naar ons thuis. Ja, ik heb hem ook naar z’n moeder terug zien gaan. En gehoord dat zoiets eerder gebeurd is en dat hij daar helemaal van ondersteboven was. En ik denk niet dat veel mensen dat weten.

Maar dit keer kwam hij toch (weer) hier, toen blijkbaar het geld op was en hij ergens wellicht diep van binnen voelde dat dit toch de plek is waar hij altijd terecht kan, dat ik toch de persoon ben waar hij van opaan kan, waar hij steun kan vinden. En ja, ik weet dat ik zelf niet aan m’n trekken kom. Dat ik niet de liefde en seks (van hem) krijg die ik verdien en nodig heb. En ja, misschien zou het beter voor mij zijn als ik hem inderdaad verlaat, achterlaat, aan z’n lot overlaat. Maar ergens ben ik het toch eens met Kim Cooper, dat er een andere manier, een betere manier moet zijn dan gewoon maar weggaan en een beter leven, een betere partner zoeken en vinden. En nee, ik weet niet of het liefde is. Er zit ook een stuk eigenwijsheid in, iets van dat ik het dit keer wil laten lukken, waar het met Nico en veel anderen voor hem, niet wilde lukken. Maar als ik mezelf die vraag echt stel, of het liefde is, dan ja, misschien is het toch liefde, misschien is het toch er voor de ander willen zijn. Ondanks dat ik tekort kom, ondanks dat ik weet dat ik het beter zou kunnen hebben.

Dus nee, oordeelt niet, en gij zult niet geoordeelt worden. Ik leef mijn leven en maak mijn keuzes, en dat doe ik steeds bewuster. Dus laat mij alsjeblieft en steun ons, door gewoon aan ons te denken, samen, gelukkig. Dat moet toch kunnen? Dat wil toch iedereen?