Een goed begin van de nacht is het dus niet. Want ik kreeg net een SMS van mijn zus dat mijn andere zus ernstig ziek zou zijn. En of ik maar even naar haar wilde bellen omdat mijn moeder bij haar is. En dat doe ik dus maar even niet. Ah, en ik bedenk me nu dat nu ik dat hier zo opschrijf dat natuurlijk weer helemaal niet goed is. Dat ik nu dus (bewust?) besluit om maar even niet te bellen. Want ik doe het toch altijd allemaal verkeerd. Want ‘natuurlijk’ moet je na zo’n SMS-je direkt in paniek raken en bellen. En als je dat niet doet is dat onfatsoenlijk of zo. Of ongehoord. Of niet gepast. In ieder geval fout.
En ik weet nog steeds niet hoe het werkt, wat er nu niet goed gaat tussen bijvoorbeeld mijn zus en mij. Want voor m’n gevoel ‘moet’ ik dus altijd maar degene zijn die toegeeft, die ingeeft. Zoals bijvoorbeeld lang geleden toen ik aangaf dat Skype volgens mij de goedkoopste en gemakkelijkste manier is om contact te hebben en te houden. Alleen dat was natuurlijk veel te moeilijk voor m’n zus, om Skype te installeren, terwijl volgens mij bijna iedereen die een computer gebruikt heel eenvoudig Skype kan installeren. Of even een buurjongen (of meisje) of buurman (of buurvrouw) of vriend of vriendin kan vragen daar even mee te helpen. Maar mijn zus kan dat dus niet of niet regelen. Dus kon ik haar niet of nauweljks bereiken. Want ze neemt dus de telefoon niet op als ze het nummer niet kent. En omdat ik uit het buitenland of via Skype bel geeft het telefoonsysteem dus vaak een ‘raar’ nummer en dus een onbekend nummer. En dus moest ik maar even een SMS-je sturen als ik wilde bellen. En ja, in die tijd was ik dus erg eigenwijs en werd het me te gek om een SMS-je te sturen voordat ik ‘gewoon’ ging bellen.
Maar na verloop van tijd bedacht ik me dat ik best een SMS-je kon sturen, ondanks dat het niet echt goed voelde voor mij. Maar ja, onder andere mijn moeder gaf aan dat het toch niet zo’n probleem was om even een SMS-je te sturen voordat ik belde. En dat heeft dus één of twee keer gewerkt. Maar toen ik een paar keer dus een SMS-je gestuurd had omdat ik wilde bellen en kort daarna belde, kreeg ik dus weer het antwoordapparaat. Ah, en ja, dat antwoordapparaat. Ik heb geen idee hoe vaak ik dat ingesproken heb omdat de telefoon niet werd opgenomen. En ik weet niet of ik nou zo abnormaal ben, maar als je tientallen keren hetzelfde bericht hoort en er wordt niet opgenomen en als je dan een aantal keren ook een berichtje hebt achtergelaten maar je hoor niets, dan is dat toch een beetje frustrerend.
En nee, Skype installeren was toch te moeilijk. En er staat me zelfs bij dat we samen een koptelefoon gekocht hebben toen ik in Nederland was. Maar toen was er dus geen internet of zoiets. Of er was een andere reden waarom het niet werkte. En dus besloot ik op een gegeven moment maar niet meer te bellen, het niet meer te proberen, maar gemakkelijk was dat ook niet, want Suzan is wel m’n zus.
Ah, en toen was er iets waar m’n zus een gerucht over gehoord had. En ik had het dus helemaal verkeerd gedaan en ze wilde dus niets meer met me te maken hebben. En ja, het gerucht is waar, maar er is dus niemand die precies weet wat er gebeurd is en waarom. En mijn zus weet dat dus ook niet. Maar ik had het dus wel allemaal helemaal verkeerd gedaan. En ik lijdt dus bijna continu, dag en nacht, aan datgene wat ik verkeerd gedaan heb. En ik weet niet hoe ik het goed moet maken zonder mezelf en mijn leven erg veel geweld aan te doen. En ja, ‘natuurlijk’ zou ik dat dus toch maar moeten doen, het goedmaken ten koste van alles, van m’n hele leven, van alles waar ik op dit moment voor sta. Maar ik geloof niet dat dat goed is. En dus kies ik ervoor om te lijden en te hopen dat ik het ooit een keer goed kan maken.
En dus een hele tijd geen contact. Omdat ze niets meer met me te maken wilde hebben. Omdat ze ‘iets’ gehoord had en van mij wist dat het waar was. Alleen ze wist dus niet de details en het waarom. En dat laatste is nu net waar het naar mijn idee om gaat. Want een mens, in ieder geval ik, kiest er niet voor om iets verkeerd te doen. Soms overkomt je gewoon iets en denk je dat je het later wel kunt oplossen. En voor mij kwam dat ‘later’ dus niet, in ieder geval tot nu toe niet.
En toen dus het verwijt dat ik haar niet gebeld had op haar verjaardag. En ze had er dus blijkbaar niet bij stilgestaan hoe moeilijk het voor mij was haar niet te bellen op haar verjaardag. Want het verzoek om geen contact op te nemen woog voor mij zwaarder dan haar even te bellen en te feliciteren. En ik had het dus weer verkeerd gedaan, want natuurlijk was alles al vergeven en vergeten, want het was al maanden geleden of zo dat ze boos op me was.
En kort geleden was er dus Whatsapp. Want ik hoorde van mijn moeder dat m’n zus dus nu Whatsapp gebruikte en of ik dat dan ook maar even wilde gebruiken. En ik gebruik geen Whatsapp. Ik gebruik Skype, al jaren. En ik weet niet precies meer wat nu de volgorde was, maar uiteindelijk besloot ik toch maar weer in te geven en Whatsapp te installeren. Voor m’n zus. Want het is toch m’n zus. En toen bleek dus dat Whatsapp alleen maar werkt op smartphones. En ik heb geen smartphone. En wel om twee redenen. In de eerste plaats omdat ik geen smartphone wil omdat ik niet altijd op internet wil zitten en in de tweede plaats omdat ik er geen budget voor heb. Maar goed, m’n moeder gaf weer eens aan dat ik toch maar beter kon ingeven en dus streek ik m’n hand maar weer eens over m’n hart. Want m’n zus is toch m’n zus en ze wilde eindelijk weer communiceren (en daar was ik best blij mee) en als dat dan alleen via Whatsapp kan, nou ja, dan maar Whatsapp. Want ik ging er vanuit dat dat ook wel op een computer geïnstalleerd kon worden. En dat kon ook. Alleen ben ik er dus uren mee bezig geweest om dat aan de praat te krijgen. Want het is dus blijkbaar niet echt gebruikelijk om Whatsapp vanaf een gewone computer te gebruiken. En er zijn dus maar twee oplossingen om dat te doen, en beide zijn niet echt gangbaar en niet echt gebruikersvriendelijk. En de eenvoudigste van de twee kreeg ik dus niet aan de praat in combinatie met mijn mobiele nummer. En de tweede dus wel, maar kort nadat ik dat programma dus aan m’n telefoon had gekoppeld hield m’n telefoon er dus mee op. En of dat er achteraf nu mee te maken heeft gehad of niet weet ik niet, waarschijnlijk was het toeval, dat hele Whatsapp gebeuren kostte me dus een halve dag of een dag om het aan de praat te krijgen en een halve dag of een dag zonder telefoon. En dus allemaal omdat m’n zus de telefoon meestal niet oppakt en omdat ze geen Skype kon installeren.
En toen bleek dus dat die Whatsapp oplossing dus zo’n beetje de volledige capaciteit van de computer gebruikte, waardoor die dus bijna niet meer vooruit te branden was. En dat we dus na een paar keer Whatsappen in een enorme ruzie terechtkwamen waarbij, zoals gewoonlijk, ik het natuurlijk allemaal fout doe.
En ja, natuurlijk gebeurt dit allemaal omdat m’n zus en ik allebei eigenwijs zijn. Maar ik heb dus ergens het gevoel dat ik veel meer moeite gedaan heb om in contact te blijven dan m’n zus. En mijn zus kan dus een heleboel dingen gewoon niet. En ik kan het dus allemaal wel. Dus ik heb het gevoel dat ik het allemaal maar moet kunnen en dat mijn zus het dus allemaal niet hoeft. En dat voelt dus heel oneerlijk. En ja, omdat ik het dus ook allemaal maar doe maak ik dus ook de fouten. Zoals datgene wat ik verkeerd gedaan heb en waar m’n zus zo kwaad over was. En de ‘root cause’ van dat probleem ging zelfs terug naar iets wat ik helemaal niet wilde, waar ik eigenlijk niets mee te maken wilde hebben. Maar omdat ik dus de enige was die het ‘kon’ en omdat mijn zus het dus niet ‘kon’ heb ik het dus uiteindelijk maar gedaan.
En ja, ik kan nog wel even doorgaan. Maar ik denk dat het wel ongeveer duidelijk is hoe het zit. En ja, die SMS van zojuist zit me best wel dwars. En nu niet bellen vind ik best wel moeilijk. Maar als mijn familie dus per SMS doorgeeft dat er iets ernstigs aan de hand is, dan vraag ik me dus af hoe ernstig het dan wel niet is. Want in zo’n geval bel je naar mijn idee dus en stuur je niet een SMS. En ja, natuurlijk zal ik het wel weer fout doen. Maar ik begin me dus steeds meer af te vragen wie er nu gek is. En ik ben het dus niet.
En sorry Janneke, jij staat hier helemaal buiten. En het doet heel veel pijn dat m’n gedachten meer bij de wrijvingen tussen mij en Suzan zijn dan bij jou, want blijkbaar ben je ernstig ziek en dat is vast niet leuk.