Ik kreeg vanmorgen een heel naar mailtje en ik was best even van slag toen ik het las. Het mailtje was een antwoord op een verzoek om een kop koffie of zoiets te drinken met een ex-werknemer van mij om te kijken of we iets voor elkaar zouden kunnen betekenen. En het antwoord voelde als een klap in m’n gezicht. Want het antwoord was iets als “ik heb problemen met m’n SSS (sociale verzekering) en als je dat oplost ben ik wel bereid om iets af te spreken”.

En nu weet ik dat we in het verleden heel veel sociale premies niet betaald hebben. Deels door misverstanden en deels omdat ik een goede manager ben en zo. En ondanks dat ik ervan overtuigd ben dat voor deze ex-medewerker de premies wel betaald zijn kan ik me er wel iets bij voorstellen dat in de Filipijnse setting een werknemer problemen krijgt als een werkgever op wat voor manier dan ook niet aan z’n sociale verplichtingen voldoet.

Maar het was toch een klap in m’n gezicht dat net nu dingen zakelijk iets beter gaan, net nu ik weer zo’n beetje in m’n eigen levensonderhoud kan voorzien en net nu ik erover aan het nadenken ben hoe ik het bedrijf weer kan laten groeien, iemand alleen maar aan z’n eigen problemen denkt en zelfs (financiële) voorwaarden stelt om alleen maar een kop koffie te drinken.

En ja, als ik kon zou ik al m’n financiële verplichtingen, al m’n schulden, alle rente, etc., etc. vandaag betalen. Maar ik zou niet weten hoe ik dat zou moeten doen. Ja, het huis verkopen, maar zelfs dat zou denk ik niet lukken van vandaag op morgen. En zoals eerder aangegeven, uiteindelijk lost dat niets op.

En het doet me pijn dat al m’n inspanningen om hier een bedrijf op te zetten dat fatsoenlijk werk, fatsoenlijke banen naar de Filipijnen brengt, kan brengen, nooit op prijs zijn gesteld. En ja, zo langzamerhand zie ik steeds meer de fouten die ik zelf gemaakt heb. Maar ondanks dat, als ik terugkijk is het toch vooral de cultuur die het hier praktisch onmogelijk maakt een fatsoenlijk bedrijf op te bouwen, een meer dan gemiddeld hoogwaardig bedrijf met dus ook meer dan gemiddelde banen en bijbehorende salarissen.

En nee, ik geef niet op. En dit was ook zo’n beetje het eerste mailtje naar een ex-werknemer waarvan ik dacht dat ik iets voor hem kon betekenen, dat we iets voor elkaar kunnen betekenen.

Maar dus ook hier blijkbaar iets van eerst eenenzestig afwijzingen op zestig e-mailtjes voordat succes in zicht komt, voordat succes bereikt wordt.

Maar we geven niet op, we gaan door!