Vreemd, twee dingen, gevoelens tegelijkertijd. Het is hier fantastisch nu, laat in de avond in Malasag. Erg stil met ver in de achtergrond geluiden van de stad, maar veel nadrukkelijker stilte en insectengeluiden dichtbij. Dat heb je volgens mijn niet op veel plaatsen, zeker niet in Nederland. En ja, daar kan ik van genieten, alleen zijn hier, vooral toen voorheen het platform er nog was.
Maar op de achtergrond nu weer het gespannen gevoel in m’n benen, een gevoel dat ik eigenlijk heel lang niet gehad heb, maar dat zich nu vanavond aan me opdringt. En dat doet me denken aan Nederland, aan het gevoel dat ik had in m’n relatie met Nico. Nee, niet toen we elkaar net kenden en niet tijdens de eerste jaren. Maar later, toen ik het allemaal niet meer wist, toen ik hem niet meer kon bereiken. En wellicht was dat wederzijds.
En het gevoel roept vragen op, of eigenlijk steeds dezelfde vraag: wat doe ik nu fout? En dat is nog steeds een hele rare vraag, want hoe kan een mens nu ooit iets fout doen? Je kunt toch alleen jezelf zijn en iedereen, inclusief ikzelf, doet toch gewoon z’n best?
Dus waarom kunnen we elkaar dan niet bereiken? Of ben ik echt de enige of één van de weinigen die zo’n soort gevoel heeft? En het lijkt allemaal zo gemakkelijk, want alles wat ik lees en zo klopt wel ongeveer met wat ik denk dat goed is en zo. Maar in de praktijk werkt het dus allemaal niet zo, en nee, dat geldt niet alleen voor mij, dat weet ik eigenlijk wel zeker.
Want wat doe je dan met een partner waar je voor gekozen hebt en die je op de een of andere manier niet kunt bereiken, die niet luistert, die geen enkel begrip lijkt te hebben voor je behoeften of in ieder geval geen enkele moeite lijkt te doen voor jou, terwijl je van jou kant voor je gevoel alles doet, tenminste alles wat je kunt, voor je partner? En voelt die partner zich nu net zo?
En ja, ik denk steeds meer aan de vloek van seks, aan die behoefte die ik heb en die voor zover ik weet iedereen heeft. Die behoefte die volgens wat ik lees en voel op z’n minst na eten en drinken de belangrijkste behoefte is. En ja, ik wil dat graag op een bepaalde manier, liefst met gevoel en zo, met vasthouden en strelen en je dicht bij je partner voelen. En nee, dat lukt me niet, dat wil ik niet met vreemden, met ‘one-night-stands’, zelfs niet als ik niet in een relatie ben.
En ja, ik schreef daar ook gisteren over. Dat partners, mensen zich op de een of andere manier geclaimd voelen door mij, door mijn behoeften rondom liefde en seks. Tenminste dat begreep ik van m’n eerste partner. En ik snap dat niet zo goed, want voor mij is dat nog steeds het grootste goed hier op aarde: samen met een partner een relatie opbouwen, ja inclusief liefde en seks. En nee, wat minder ‘samen’ dan ik ooit dacht, want je moet inderdaad ook je eigen dingen doen, dingen alleen doen.
En ja, ik moet nu een beetje huilen. Want hoe kan ik nu op m’n vijftigste, of eigenlijk m’n een en vijftigste dat nu nog steeds niet gerealiseerd hebben, een goede relatie inclusief goed liefde- en seksleven. En ik voel ergens dat dat kan, dat het toch bestaat, datgene wat ik van binnen voel dat er kan zijn, moet zijn. En ik was er dichtbij, twee keer, vooral de tweede keer. Maar ergens weet ik toch nog steeds niet hoe het moet, hoe je nu die ander moet bereiken. En daar moet toch op de een of andere manier het antwoord liggen.
Dus wat nu? Want ik merk steeds meer dat m’n jonge jaren voorbij zijn en dat m’n lichaam waarschijnlijk minder geschikt begint te worden voor al die dingen die ik in m’n hoofd had, voor al die dingen die ik zo graag meegemaakt had.
Dus hoe bereik ik nu die ander?