Ze zeggen dat je altijd eerst moet geven. En dat probeer ik dus ook steeds meer. En ik probeer altijd te geven wat andere mensen vragen of wat andere mensen nodig hebben. Of misschien wat ik denk dat ze vragen of nodig hebben. En dat zijn vaak dingen die ik niet heb. En dat kan toch niet de bedoeling zijn, dat je dingen moet geven die je niet hebt?

En dat brengt me vaak in een enorm intern conflict. Want ik vind dat ik moet geven wat een ander graag wil hebben. En dat doe ik dan dus ook, voor zover ik dat kan. Maar omdat dat vaak dingen zijn die ik niet heb, die ik niet kan geven, kost me dat enorm veel energie.

En ze zeggen dus dat wat je zaait je ook zult oogsten. En ik heb het gevoel dat mijn oogst dus veel te weinig is. Die oogst weegt niet op tegen wat ik geef.

En dit zo opschrijven geeft me een heel raar gevoel. Want als het dus iemand anders zou zijn zou ik dus nooit van die persoon verlangen iets te geven wat hij niet heeft. Dat slaat toch helemaal nergens op? Dus waarom ben ik dan zo hard, zo onmogelijk voor mezelf? Of waarom zijn we als mens zo hard en zo onmogelijk tegen onszelf?

En hoe zit dat dan met die dingen die andere mensen van me willen, die dingen die ik niet heb? Hoe ga je daar nu mee om? Want ik wil zo graag geven. En dus anderen niet teleurstellen. En hoe maak je nu duidelijk aan een ander dat je iets niet hebt, dat je iets niet kunt geven? Juist als je weet dat ze het zo hard nodig hebben? Dan doe je toch je best om dat te geven?

Maar waarom doen anderen dat dan niet voor mij? Waarom oogst ik dan niet? Of zijn dat dan inderdaad ook de dingen die een ander niet kan geven?