“Hoe kwam ik ertoe het leven te overleven door codependent gedrag, in plaats van het leven te leven vanuit een gevoel van vrijheid?”
Het eerste wat bij me op komt bij deze vraag is dat ik me afhankelijk voel van anderen, vooral voor seks (liefde?), maar ook voor geld, inkomen. En dat betekent dus dat je het anderen naar de zin moet maken, anders doen ze niks voor jou.
En in m’n hoofd zit nog steeds mijn gedrag, mijn gevoel van toen ik veertien was of zo. En gek, vandaag beantwoordde ik een mailtje van de eerste jongen waar ik echt verliefd op was, tenminste voor m’n gevoel was hij de eerste. En het was volgens mij de eerste keer dat ik iets uisprak over wat er toen gebeurde. En hij moet het geweten hebben, gevoeld hebben, en ook dingen gemerkt hebben door m’n gedrag, gedrag waar ik me nu op de een of andere manier voor schaam en waar ik nooit met iemand over gepraat heb, zelfs niet met hem of met anderen waar ik hetzelfde gedrag vertoonde. En nadat ik het mailtje gestuurd had begon ik enorm te huilen, te huilen over dat jongetje, die tiener, die geen andere manier kon verzinnen om z’n gevoelens en behoeften te uiten dan wat hij toen deed.
En je hebt er geen idee van wat voor gekke dingen ik toen gedaan heb, waar ik niet naartoe gefietst ben om maar een glimp op te vangen van de jongen(s) waar ik verliefd op was, waar ik naar hunkerde, waar ik de aandacht zo van nodig had. En het werd nooit beantwoord, het was nooit wederzijds. Nooit.
En kun je het je voorstellen hoe het voelde toen mijn vriend van destijds waar ik dus verliefd op was een meisje kreeg? En dat hij daar natuurlijk alle tijd mee doorbracht in de pauzes en zo? En ik dus maar kijken, maar verlangen, zijn lichaam(?) maar ‘opzuigen’, bewonderen. En zijn aandacht ging natuurlijk naar z’n meisje, z’n vriendin en ik neem aan dat hij nooit iets van m’n hunkering heeft gemerkt of meegekregen. Wel van andere dingen neem ik aan, maar niet daarvan.
En gek, ik heb hier volgens mij nooit met iemand over gepraat, hoewel ik er misschien iets over geschreven heb in mijn boek. Dus leven vanuit een gevoel van vrijheid? Als je behoeften nooit bevredigd worden? Als die ander je noden niet kent en als hij ze zou kennen zeker niet zou kunnen bevredigen? Als het antwoord van die ander altijd nee is?
Dus nee, ik heb nog steeds geen idee waar alles nu precies begonnen is, maar in die periode tussen m’n tiende en m’n twintigste kende ik alleen maar ‘nee’ op mijn allerdiepste behoefte, mijn behoefte aan seks (en aandacht?). En ja, er waren best wel spelletjes en zo. Maar ik wist (bijna) altijd dat ik anders was, dat het voor mij meer betekende dan alleen maar wat experimenteren en een lekker gevoel en zo.
En nu blokkeer ik bijna, want het woord eenzaamheid komt in me op. En ik denk dat bijna niemand, in ieder geval zeker niet de meeste hetero’s, zich de enorme eenzaamheid kan voorstellen die ik toen voelde. En ik durf er nu bijna niet aan te komen, ik ben er bang voor nu ik dit opschrijf, om gevoelsmatig wat verder terug te gaan naar die periode.
En kun je het je voorstellen dat je een jongen mee naar huis neemt voor jezelf en dat je zus er dan mee vandoor gaat, dat je zus en hij verliefd op elkaar worden? En dat was nog niet het ergste. Het ergste was dat m’n vader mij verweet dat ik die jongen in huis gebracht heb. Ik hoor het hem nog zeggen en die opmerking sneed door m’n ziel. Ja, natuurlijk had ik die jongen mee naar huis gebracht. Voor mezelf. En het was al erg genoeg m’n zus en hem op de bank te zien flikflooien. En dan ook nog het verwijt krijgen dat ik daar de oorzaak van was? Heb je enig idee wat die opmerking met me deed? Enig idee?
Dus leven? Nee. Overleven, ja. Want hoe moet je leven zonder liefde en seks, zonder wederzijdse verliefdheid op die leeftijd? Dat kan toch niet?
En ja, toen eindelijk had ik soortgenoten gevonden. Eindelijk had ik een homobar gevonden waar, dacht ik, jongens naartoe gingen zoals ik. Nou, dus niet. Want het ging er alleen maar om seks, om iemand, zeker nieuwelingen, zo snel mogelijk in bed te krijgen. En dat wilde ik niet. Ik wilde een vriend, een relatie, iemand zoals ik, iemand die hetzelfde wilde als ik. En ja, natuurlijk is seks daar onderdeel van, onderdeel van een relatie, samen leren, samen genieten, samen experimenteren, samen leren genieten. Maar dat gebeurde dus niet. Want het ging alleen maar om de seks. En ja, ik snap nu meer waarom. Want al die mensen waren dus bang, anders, anders opgegroeid, bang opgegroeid. En dus hoorde ik weer nee. Dus weer dat hunkeren, dat hopen, en altijd maar opnieuw proberen, altijd maar hopen dat het dit keer anders zou zijn. Maar dat was het dus niet. Behalve die ene keer.
En die ene keer sloeg dus de mooiste jongen die ik ooit ontmoet had z’n arm om me heen. En dat was dus zo’n beetje het mooiste moment van m’n leven. En toen besloot ik mee te gaan, want dit was het dan, in ieder geval zo voelde het. En zo verloor ik dus m’n maagdelijkheid, die ik zo lang bewaard had voor m’n echte en enige vriend. Zomaar, en het was niet eens bijzonder of zo, in ieder geval niet voor mij, maar ik was wel gelukkig.
En toen was het antwoord dus weer nee…
Kun je je voorstellen hoe dat voelde? Ja, misschien wel, want ik ben vast niet de enige die zoiets meemaakt. Misschien hebben de meesten van ons wel zoiets meegemaakt. Maar voor mij was het de eerste keer en de enige keer. En ik was al twintig of zo. En dus weer verliefd, dus weer hunkeren…
En natuurlijk, terugkijkend snap ik heel veel. Ik snap onder andere waarom homo’s seksueel vaak zo verknipt lijken, dat het leven alleen maar om seks lijkt te gaan. En dat er vaak heel veel seks is met heel veel verschillende partners, meer, veel meer dan gemiddeld. Maar wat kun je anders verwachten als je je eerst heel eenzaam voelt en als dan de wereld voor je opengaat als je mensen tegenkomt zoals jij, eindelijk. Dus ja, ik snap dat heel goed. Want zonder experimenteren op eerdere leeftijd en dingen meer spelenderwijs leren, zowel emotioneel als seksueel, opeens als volwassene met meer volwassen seksualiteit anderen ontmoeten met dezelfde behoeften? Dan krijg je toch iets geks, iets anders, iets afwijkends?
En mijn leven is omgekeerd gegaan. Bij mij is het altijd ‘nee’ gebleven, ook in m’n relaties. Maar wat moet je dan als gevoelige jongen, als gevoelige man met grote romantische dromen? Wat moet je dan als je dan opeens op je zesentwintigste eindelijk iemand tegenkomt die ook verliefd wordt op jou, de eerste keer dat het echt wederzijds is? En ik wist dat het niet goed was, dat het niet kon. We wisten het allebei, maar wat moet je dan, na al die jaren?
En ja, dan houd je eraan vast. Want je hebt er zestien jaar op gewacht en zestien jaar ‘nee’ gehoord. Dus dat laat je niet maarzo los.
Dus ja, een gevoel van vrijheid? Ik denk het niet.
En ja, ik ben nog steeds op zoek naar dingen uit de periode daarvoor, want dat hunkeren had ik al heel jong en wellicht gaat dat terug tot voor m’n seksuele ontwikkeling. En ja, misschien is het tegenwoordig iets anders, iets opener, iets meer gewoon. Maar dat laatste vraag ik me af, want zo gewoon is het volgens mij ook weer niet.
Dus daarom dit verhaal, omdat er ook nu jongens zijn zoals ik die anders zijn en die dat weten en die niet weten hoe daarmee om te gaan en die ook voelen dat het misschien beter is om er niet over te praten, om te zwijgen…