Ik zag gisteren de film The Shawshank Redemption die ik had gedownload. En die had ik gedownload omdat ik recent een boek had gelezen van Stephen King waarin één van de twee verhalen in dat boek het verhaal is waar de film op gebaseerd is. En dat boek is hier omdat mijn vader of zo dacht dat de boeken van Stephen King van mij waren, maar dat was niet zo, die waren van mijn zwager Gustaf. En hoe meer ik nadenk over wat Abraham HIcks stelt over de enorme hoeveelheid dingen die moeten gebeuren om iets te laten plaatsvinden, die dit moment laten plaatsvinden, voor mij, maar ook voor alle andere mensen en in principe voor het hele Universum, hoe meer ik onder de indruk ben van hoe alles allemaal samenhangt. Dus ja, op de een of andere manier zijn we als mens maar een radertje in het geheel. Maar op een andere manier zijn we toch erg uniek, omdat we voor zover ik weet het enige ‘wezen’ in het Universum zijn dat bewustzijn heeft, dat kan ‘nadenken’.
En nu ben ik even kwijt wat ik nu precies in dit bericht wilde schrijven. Ja misschien toch wat ik hierboven schreef. Nee, toch niet, ik wilde ook schrijven over Stephen King. En ook daar werken weer allerlei dingen samen, want ik begon mijn Engelse artikel zojuist ook met The Shawshank Redemption en dus ook met Stephen King. En vanuit mijn internet achtergrond probeer ik altijd zoveel mogelijk links op te nemen in een artikel zodat je gemakkelijk informatie kunt vinden over dingen waar ik over schrijf. Dus ik las een deel van de biografie van Stephen King op Wikipedia. En ik was geschokt, of eerder getroffen daar te lezen dat hij een aantal jaren geleden een ernstig ongeluk had gehad. Zo ernstig dat hij onder andere slecht kan zitten en (altijd?) pijn voelt. En natuurlijk doet me dat denken aan mijn ongeluk en aan mijn rug, die weliswaar meestal niet echt pijn doet, maar toch altijd nadrukkelijk aanwezig is als ‘niet goed’, zeker als ik zit en werk en schrijf zoals nu.
Maar waar ik nog meer van geschokt was, was te lezen dat hij in de tachtiger jaren verslaafd was aan alcohol en drugs. En dat hij toen toch op de een of andere manier werkte, schreef. En dat hij dus toch succes heeft. En dat snap ik dus nooit zo goed, dat heel veel beroemde, succesvolle mensen vaak van die gekke dingen hebben, verslaafd zijn en zo. En dus toch heel succesvol zijn. En beroemd en zo. En dan blijf ik me dus afvragen hoe het nu zit dat ik, iemand die altijd netjes z’n best heeft gedaan, iemand die erg ‘braaf’ is, nu zo onsuccesvol kan zijn. En ergens moet dat dus toch met talent te maken hebben, iets dat je kunt of bent en zo.
Maar dan nog steeds, ik heb voor zover ik weet toch altijd wel de dingen gedaan die ik leuk vond en vind, vooral ook in m’n werk. En toch werkte dat op de een of andere manier niet, toch was ik niet succesvol, toch werd mijn bijdrage uiteindelijk meestal niet gewaardeerd.
En ook met deze blog, en m’n engelse site/blog. Dat zijn misschien niet de dingen die ik echt leuk vind en van harte doe en zo, maar toch heb ik het gevoel dat ik iets ‘aan het neerzetten’, aan het creëren ben. En toch heb ik ook het gevoel dat ik daar nog niet erg succesvol mee ben, ondanks dat ik daar nu toch ruim meer dan een jaar mee bezig ben en trouw elke dag m’n berichtjes schrijf en zo.
Dus nee, inspanning en hard werken en doorzetten en dingen doen die je leuk vind en zo zijn blijkbaar toch niet voldoende om succesvol te zijn. Dus wat is nu het verschil tussen mij en die mensen die wél succesvol zijn? Hoe zit dat nu?