Ja, een hele gekke dag dus gisteren. Die eindigde met bezoek en een hele lange avond, een hele lange avond praten. En dus diep in de nacht toch maar besloten om naar bed te gaan en niet m’n dagelijkse quote te sturen en m’n berichten te schrijven. En dat is nog maar een paar keer eerder gebeurd en voelt nog steeds niet goed, want voor m’n gevoel breek ik dus m’n discipline.

En het is dus weer angst die dat gevoel aandrijft, angst om te stoppen met m’n dagelijkse gewoontes, angst om terug te vallen(?) in, ja wat eigenlijk? Want zoals ik het nu doe, elke dag geforceerd schrijven, geforceerd dingen doen werkt ook niet voelt, werkt ook niet goed.

Dus toch nog heel wat te leren, iets als leren dingen in vrijheid te doen, dingen als mezelf te doen en dus niet bang te zijn om ‘terug te vallen’. Gewoon doen wat ik denk dat goed is, gewoon doen wat goed voelt, en dus niet dingen doe waarvan ik denk dat ‘ze’ vinden dat het moet.

Dus ja, rare wezens, mensen. Dingen doen omdat je het gevoel hebt dat je ze moet doen omdat een ander vindt dat je ze moet doen. Of eigenlijk omdat je denkt dat een ander vindt dat je ze moet doen. Maar die ander is toch mij niet, jou niet? Die voelt toch niet wat jij voelt en heeft toch niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt? Dus hoe zou die nu voor jou kunnen beslissen wat goed is of niet? Dat kan toch helemaal niet? Dat ‘moet’ je dus toch echt zelf doen.