Gek, vandaag voelde ik me opeens een stuk beter. En ik heb geen idee hoe dat nu kwam of wat ik heb gedaan of wie of wat daar nu verantwoordelijk voor was. En is dat belangrijk? Misschien wel, misschien niet, of eigenlijk wel, want wie vindt het nu prettig om depressief of gewoon down te zijn. Dus het zou toch wel handig zijn als ik of jij daar zelf invloed op had, gewoon een negatieve stemming veranderen in een positieve.

En misschien heb ik dat ook wel gedaan, want op de een of andere manier heb ik volgens mij toch m’n Hogere Macht gevraagd om te zorgen dat ik me beter voelde. En op de een of andere manier is dat dus beantwoordt, zelfs sneller dan ik verwacht had.

En voel ik me nu weer helemaal goed? Nee, nog niet helemaal, maar ik begin toch weer zin in dingen te krijgen, zoveel zin zelfs dat ik het gevoel had dat ik volgende week m’n dagelijkse planning weer op kan pakken, hoewel dat nog een beetje eng voelt.

Dus ja, wat ik dus wel gedaan heb, zelf gedaan heb, is gewoon maar accepteren dat ik zo depressief en down was. En dus maar gewoon zo’n beetje gestopt, gewoon maar begonnen met ‘wachten tot het over zou gaan’, over zou zijn.

Dus ja, die dingen die ik geleerd heb over codependence en zo hebben dus toch effect. Iets als dat ik meer moet voelen, meer bij m’n gevoel moet blijven.

En m’n gevoel zegt nu dat het genoeg is voor vandaag, hier. Behalve dat ik nog even wil melden dat ik vanavond op weg naar huis heel emotioneel werd van het nummer Total Eclipse of the Heart in de Jeepney naar huis. Ja, je zult het niet geloven, maar Jeepneys hier hebben meestal muziek aan boord en tegenwoordig zelfs televisieschermen, net als de aircon bussen hier hebben.

Ja, vreemde cultuur, de meeste Jeepneys vallen bijna uit elkaar van ellende, maar hebben dus wel een geavanceerd sound system aan boord, met beelscherm.