Ik weet niet hoe ik zo opeens dacht aan Pipo de Clown. Ik zocht iemand op internet en blijkbaar zag ik in de zoekresultaten iets dat me deed denken aan Pipo de Clown.

En opeens gedachten over iets vrolijks plaatsen hier, dus maar een plaatje opgezocht.

En dus heel veel gedachten opeens, want Pipo de Clown was voor zover ik me herinner heel belangrijk voor me, als kind, toen hij op televisie was. En natuurlijk dacht ik ook direct aan Swiebertje.

En ik heb niet zoveel zin om te schrijven nu, en te lezen over Swiebertje en Pipo de Clown en Floris. En de mensen, de acteurs daarachter natuurlijk.

En met mijn op zoek zijn naar succes en het relativeren daarvan natuurlijk heel veel gedachten over fantasiefiguren die er als je kind bent eeuwig lijken te zijn en die als je volwassen bent er nooit meer zijn. Tot zo’n moment als nu natuurlijk. En al die acteurs die vergeten zijn. En al die acteurs waarvan ik nu weet dat de meesten anoniem zijn. Of maar heel kort beroemd, maar heel kort populair. En dat er dus maar heel, heel erg weinig acteurs en andere mensen zijn die het ‘echt maken’. En dat er wellicht in het bedrijfsleven meer mensen zijn die het lang maken dan in film en zo. En dat het ook daar maar tijdelijk is. En dat zelfs presidenten maar heel kort populair zijn, ondanks dat bijvoorbeeld de president van de Verenigde Staten zo’n beetje de belangrijkste persoon in de wereld is.

Ja, wat is hier nu inspirerend? Ben ik nu weer in het negatieve? Misschien wel, maar bedenk dat geld en roem en macht en wat voor ‘succes’ dan ook toch altijd maar heel relatief zijn.

En dat die ene glimlach vandaag, of dat ene kleine dingetje dat je deed vandaag voor iemand anders uiteindelijk misschien wel belangrijker is dan alle succes in de hele wereld.