Het woord sombertjes blijft in m’n hoofd hangen, want een vriendin van lang geleden reageerde met iets van dat ik toen ik jong was, lagere schoolleeftijd, ik ook al wat sombertjes was toen ik vertelde dat het niet zo goed met me ging, dat m’n leven niet zo gelopen is als ik verwacht had, bedoeld had.
Dus zit een negatieve levensinstelling dan toch in je karakter of zoiets? En hoe verandere je dat dan, want niemand wil toch met negativiteit leven?
En de laatste dagen, weken zijn erg moeilijk geweest want voor m’n gevoel ben ik er bijna, staat het succes om de hoek, vooral door m’n deelname in het DoctorsConnect project. Maar privé ben ik bijna aan het eind van m’n (financiële) latijn en m’n geweten begint steeds meer te knagen, vooral omdat ik het huis niet wil verkopen. Maar voor m’n gevoel is het huis verkopen zo’n beetje het opgeven van alles, van alles waar ik voor gewerkt heb, van alles waar ik voor sta. Behalve dus m’n normen en waarden op het gebied van mijn en dijn.
En ik ben me nu dus weer aan het verdedigen en dat doet me denken aan één van de zelfanalysevragen uit Think and Grow Rich. Dat je je moet afschermen van negatieve invloeden van anderen. En die negatieve gedachten van anderen, of in ieder geval de perceptie die ik heb van gedachten van anderen, zijn iets dat ik het allemaal fout doe, dat ik m’n huis moet verkopen, gewoon aan het werk moet gaan en m’n schulden moet afbetalen.
En het doe me denken aan dat succes net voorbij het punt ligt waarop je denkt dat het over is, dat het niet kan, dat je niet meer kunt. En daarom ga ik dus door en blijf ik aan het huis hangen. Maar ik ben dus ver over de grens van wat ik denk dat sociaal aanvaardbaar is. Maar wie leeft mijn leven en wie voelt de dingen die ik voel en hoe kan iemand anders nu beoordelen of ik het ‘goed’ of ‘fout’ doe? En wie wil dat ik het echt opgeef, net nu ik zo dichtbij succes ben, net nu ik eindelijk een project gevonden heb dat waarsrchijnlijk wel werkt, dat waarschijnlijk wel succes oplevert?
En ik weet ook dat het gevoel van opgeven het grootst is net voordat je succes bereikt, net voordat je je doel bereikt.
Maar het doet zo’n pijn dat ik niet meer aan de normen en waarden van anderen waar ik mee opgegroeid ben, waar ik dacht dat ik voor stond. Maar het leven heeft me geleerd dat die normen en waarden op de een of andere manier niet van toepassing zijn, niet algemeen geldend zijn. En tot nu toe heb ik geen goed alternatief gevonden.
Dus moet ik nu toch maar opgeven, ingeven en het huis verkopen en m’n schulden betalen en gaan leven volgens de normen en waarden van de wereld? Maar wie is dan die wereld en wat levert dat mij uiteindelijk dan op? Want ergens diep in me voel ik dat als ik nu niet doorzet, als het nu niet werkt ik het dan gewoon opgeef. Dan verkoop ik de boel, ga naar Manila of zo en ga gewoon een baan zoeken en m’n leven verder overleven zoals ieder ander. Of ik ga inderdaad in een hutje op het strand zitten en de rest van m’n leven niets doen. Maar dat kan ik dus niet, dus misschien ga ik dan wel weer iets doen. En dat gaat het dus weer allemaal fout en dan is ‘de wereld’ dus weer niet blij met wat ik doe.
En de vraag blijft bij me opkomen wie ik er nu mee help als ik dat ga doen. Mezelf zeker niet want dan geef ik dus alles op waar ik voor gewerkt heb, waar ik voor geleefd heb. En m’n schuldeisers misschien wel, maar een deel heeft geld zat en een ander deel wil niets met me te maken hebben. En m’n teamleden in DoctorsConnect zullen helemaal niet blij zijn, want die hebben dan al hun werk ook voor niets gedaan.
En ik blijf me dus afvragen wat ik nu verkeerd heb gedaan. En wat ik anders had kunnen doen. En wat ik nu anders zou kunnen doen.
En dat antwoord heb ik dus nog steeds niet gevonden.