“Wanneer, waar en hoe heb ik geleerd mijn eigen gedachtes, gevoelens en behoeftes te ontkennen ten behoeve van anderen, of omgekeerd, te eisen dat de wereld alleen om mij draait?”
Ja, dat herken ik, steeds meer. In ieder geval dat ik m’n eigen gedachten, gevoelens en behoeftes ontken en ook ergens dat ik anderen altijd advies wel geven, dat ik het dus beter weet. En sinds ik erop let, de laatste paar weken, misschien maanden, valt het me steeds meer op dat ik eigenlijk alleen maar denk over wat andere mensen vinden of zullen vinden. En dat ik eigenlijk geen idee heb wat ik zelf nu eigenlijk van dingen vind of wat ik voel, en dingen die ik voel zijn altijd ‘fout’. En dat laatste wordt eigenlijk ook altijd door m’n omgeving bevestigd. En veel van mijn behoeftes zie ik al helemaal niet bevredigd, al heel lang niet, dus die zet ik bijna automatisch ‘uit’, vooral de behoefte aan seks en vriendschap, maar volgens mij veel meer dingen.
En ik kan zo niet één, twee, drie nagaan waar dat nu begonnen is. Misschien inderdaad (weer) bij een vader die altijd z’n macht uitoefende, die altijd bepaalde wat er beslist zou worden of hoe het zou gaan. En inderdaad, misschien het altijd stille ‘nee’ in m’n puberteit als ik weer eens verliefd op iemand was, en dat was eigenlijk altijd. Dat stille hunkeren dat nooit beantwoord werd. En misschien is dat laatste ook de reden dat ik inderdaad ook ‘alles’ voor anderen doe, in het bijzonder mijn partner, om maar in die behoefte aan seks te kunnen voorzien. En het gekke daarbij is dat daar helemaal niet in voorzien wordt, eigenlijk nooit in voorzien is, behalve totaal misschien twee jaar of zo. En ik heb eigenlijk nooit verder gekeken, want ‘relatie’ als een huwelijk was en is voor mij het hoogste goed.
En ik blijf maar denken wat er daarvoor is geweest, of er iets geweest is voordat m’n vader zo z’n macht uit oefende en voordat mijn liefde, mijn verliefdheid, niet beantwoord wordt.
Maar misschien is dat niet belangrijk. Het enige dat ik weet dat voor liefde (verliefdheid?) en seks het antwoord altijd ‘nee’ was, in ieder geval gerelateerd aan hoe ik het wilde, hoe ik het me voorstelde. Dat is trouwens ook iets wat mijn moeder heeft, dus misschien heb het van haar overgenomen of zoiets.
En verder weet ik dat ik in werk bijna altijd ‘nee’ gehoord heb, al dan niet voordat ik zelfs maar begonnen was of na kortere of langere tijd. Iets als dat mijn ideeën en de dingen die ik doe eigenlijk nooit op prijs gesteld werden.
En een aantal van die dingen gaan denk ik terug naar mijn karakter, mijn persoonlijkheid. Want op de een of andere manier ben ik erg naïef. En recent ben ik erachter gekomen dat ik echt een ideeënpersoon ben, een visionair, en niet iemand die zich gemakkelijk conformeert aan bestaande ideeën of bestaande regels en zo. Dus ik krijg steeds meer het gevoel dat die kant van mij door m’n vader, misschien ook door m’n moeder en wellicht zelfs door m’n zus en anderen volledig de kop is ingedrukt.
En op de een of andere manier lijkt het gevolg van dit alles te zijn dat ik eis dat de hele wereld om mij draait of zoiets, maar ik dacht altijd dat andere mensen dat gevoel ook hadden.
En ik moet nu denk ik stoppen, want ik begin een beetje in paniek te raken. Want ik zoek naar antwoorden die er misschien niet zijn of die ik misschien al gegeven heb. Dus wat raak ik hier? Ja, misschien weer iets dat ik ontken, want ik geloof ergens dat God in ieder van ons zit, dat ik ergens God ben, en daarmee ook het belangrijkste in de hele wereld of het Universum.
En ik denk dat ik in paniek raak omdat m’n ware gedachten en gevoelens en behoeften wakker aan het worden zijn, en ik ben erg bang dat het antwoord weer ‘nee’ zal zijn. Dat ik dan om die dingen die ik ben, die dingen die het belangrijkste voor me zijn, dus weer een ‘nee’ hoor, en dat is natuurlijk heb beschermingsmechanisme dat ik heb opgebouwd: voorkomen dat ik ‘nee’ te horen krijg omdat dat alleen maar pijn doet, omdat dat mij alleen maar ontkent.
En het klinkt allemaal zo tegenstrijdig, want ik ‘moet’ dus m’n eigen gevoelens en behoeften erkennen, gevoelens en behoeften waar ik voor m’n gevoel van anderen voor afhankelijk ben, en tegelijkertijd anderen respecteren en in hun waarde laten. En misschien raak ik nu iets van me kwetsbaar opstellen of zo, want ik voel me erg ongemakkelijk, want ik wil niet van anderen afhankelijk zijn om m’n behoeften te vervullen, met name niet mijn seksuele behoeften. Want daar heb ik dus altijd ‘nee’ gehoord en daar heb ik dus geen zin in, omdat ik dat ‘nee’ niet begrijp. Liefde en seks worden toch geacht leuk of fijn of intiem te zijn, dus dat deel je toch graag, zeker met je partner? Dus niet, en daar loop ik altijd volledig klem.
En ja, m’n werkbehoefte is ook zo vreemd. Want in het algemeen worden de dingen die ik maak, die ik doe niet op prijs gesteld, in ieder geval niet na verloop van tijd. Dus ‘moet’ je dan altijd maar doen wat anderen, je klanten willen en jezelf volledig opzij zetten? Dat gaat volledig tegen m’n gevoel in, want ik biedt toch toegevoegde waarde die ík weet en de klant niet? Maar mensen lijken mijn kennis en inzet altijd negatief te ervaren, en ik snap dat denk ik ook wel, want in heel veel dingen ben ik denk ik gewoon goed. En ja, ik weet dat ik het allemaal blijkbaar niet zo goed breng, maar moet ik mezelf dan continu binnenstebuiten keren om het anderen uit te leggen of zoiets? En dat doe ik nu juist m’n hele leven al…
En hier ben ik dus weer terug bij af, want dat is dus op de één of andere manier wat ik níet moet doen.
Maar even laten bezinken nu denk ik.