Een goed begin was een goed telefoongesprek met mijn moeder eerder vandaag. Want we konden nu rustig praten over hoe het nu allemaal gegaan was met de begrafenis van mijn zus en zo. Want ja, daar zat ik dus een beetje mee, de laatste dagen. De begrafenisondernemer had tegen m’n moeder gezegd dat zij de erfgenaam was van m’n zus. En hoe of wat weet ik niet precies, maar zij was dus de verantwoordelijke persoon en moest vijf handtekeningen zetten. En minimaal één was vast voor de opdracht van de begrafenis voor een bedrag van € 7.000,= of zo. Of € 5.000,= omdat de rest door een begrafenisverzekering gedekt is. En laat dat nu net het bedrag zijn dat er zo’n beetje op de rekening van mijn zus staat.
En ik vond het allemaal een beetje vreemd, want ik had gevraagd om in ieder geval mijn telefoonnummer en e-mail adres door te geven omdat ik ook het gevoel was dat ik erbij hoorde. En omdat ik bedacht had dat het mogelijk zou moeten zijn om de kerkdienst en de begrafenis via Skype of zo bij te wonen, want ik wilde en kon daar niet eenvoudig bij aanwezig zijn omdat ik in de Filipijnen woon. Maar nee, ik hoorde niets, alleen een opmerking van mijn moeder dat er geen internet zou zijn op de plek waar de begrafenis zou zijn of zoiets. En ik vond dat raar, want zelfs hier in de Filipijnen is bijna overal draadloos internet, in ieder geval in de stedeiljke gebieden. En toen ik vijf jaar geleden in Nederland zag ik overal advertenties van KPN en zo voor continu draadloos initernet overal. En het leek me ook geen echt bijzonder of ongewoon verzoek, want ik neem aan dat het regelmatig voorkomt dat mensen niet persoonlijk bij een begrafenis aanwezig kunnen of willen zijn, maar wel virtueel, via internet. En zelfs als het wel een bijzonder of moeilijk verzoek was zou ik verwachten dat een begrafenisondernemer alle mogelijke moeite voor zou doen om het te regelen. En daar dan ook een fors bedrag voor te rekenen of zo. Maar nee, ik hoorde eigenlijk helemaal niets, nauwelijks iets van mijn moeder en mijn andere zus, wat ik me voor kon stellen, een klein beetje van de verzorgsters op “De Losserhof” en helemaal niets van de begrafenisondernemer.
En in de tussentijd begon ik dus wat research te doen op internet over erfgenamen en het regelen van begrafenissen en zo. En ik vond alleen maar dat mijn moeder, mijn zus en ik volgens de wet in ‘groep 2′ vallen als er geen testament is en dus gezamenlijk erfgenaam zijn en dus ook gezamenlijk verantwoordelijk zijn voor het regelen van de begrafenis en zo. En dus ook het betalen van de begrafenis. En in het volgende telefoongesprek met mijn moeder noemde ik dat dus, dat we volgens mij met z’n drieën samen verantwoordelijk zijn en niet zij alleen. Maar ze bleef volhouden dat zij de enige erfgenaam was en dus ook verantwoordelijk was voor de begrafenis en zo ‘omdat die man het gezegd had en die zou het toch wel weten’. En natuuriljk moet die man het weten als hij uitvaartondernemer is of in ieder geval dagelijks begrafenissen en zo regelt. En ik wist niet precies wat te doen en besloot uiteindelijk maar gewoon af te wachten en niets te doen.
En de dag voor de begrafenis dus nog steeds geen telefoontje of e-mailtje van de begrafenisondernemer om een Skype verbinding op te zetten en even te kijken of het werkte, dus die avond wist ik dat ik dus niet aanwezig zou kunnen zijn op de begrafenis en besloot ik dat maar gewoon te accepteren en m’n eigen ding te doen.
En nu heb ik onder andere van het overlijden van m’n vader geleerd dat overlijden en begrafenissen nu ook weer niet zo speciaal zijn en het bijvoorbeeld even heen en weer vliegen voor een begrafenis zie ik dan ook niet zo zitten, tenzij er natuurlijk bijzondere redenen zijn om dat te doen, bijvoorbeeld het ondersteunen van familie of helpen met regelen van dingen. En ja, als ik geld zat zou hebben zou ik het denk ik zonder meer wel doen of zo, hoewel ik dat nu zelfs niet eens zeker meer weet.
Maar goed, waar ik het over wilde hebben is dat het mij heel erg dwars zit dat het erop lijkt dat het enige waar het de vertegenwoordiger van Monuta om te doen was om die handtekening, die opdracht van mijn moeder te krijgen. En het lijkt er dus op dat ze op geen enkele manier moeite doen om speciale wensen van familie in te willigen, zoals het opzetten van een videoverbinding via internet, wat in 2014 toch niet zo moeilijk kan zijn. En dat terwijl zelfs ik weet dat je een begrafenis, afscheid nemen van een dierbare, in mijn geval zelfs mijn zus, maar één keer kan doen. En dat je dus maar één kans krijgt om dat goed te doen. En daar is Monuta dus richting mij op geen enkele manier in geslaagd.
En nee, ik weet nog steeds niet precies wat er gebeurd is en wat de feiten zijn. Maar ik heb best wel doorgezocht op internet of het niet inderdaad alleen mijn moeder zou kunnen zijn die erfgenaam is. En ik vond op diverse plaatsen hetzelfde: dat groep 1 de echtgenoot of echtgenote en kinderen zijn, dat groep 2 de ouders en broers en zussen zijn en groep 3 overige familieleden of zo. En volgens wat ik dus op diverse plaatsen op internet vond zijn mijn moeder, mijn andere zus en ik dus gezamenlijk erfgenamen en gezamenlijk verantwoordelijk voor het afhandelen van alles rondom het overlijden van mijn zus. En dat zou iemand van Monuta toch moeten weten lijkt me. En zelfs als het niet zo zou zijn lijkt het me toch logisch dat je de directe nabestaanden, dus mijn moeder, mijn zus en ik, toch in alles betrekt. Dus ongeacht hoe of wat, vreemd vind ik het wel.
Maar ja, na het lezen van hoe de Nederlandse wet in elkaar zit en dat inderdaad de nabestaanden verantwoordelijk zijn voor de begrafenis of crematie en welke ellende daaruit voort kan vloeien, kan ik me wel voorstellen dat het eerste wat je doet als begrafenisondernemer. Namelijk het vinden van een opdrachtgever, het krijgen van een handtekening. Maar ik vind het, als het inderdaad klopt wat ik vond en mijn moeder dus niet de enige erfgename is, toch een erg kwalijke zaak om die handtekening onder valse voorwendselen te krijgen of op z’n minste een verkeerde voorstelling van zaken te geven.
Maar het ergste vind ik nog steeds dat het volgens mij heel eenvoudig was geweest om op de een of andere manier een videoverbinding, of misschien alleen maar een telefoonverbinding, op te zetten. En daar had best wat voor in rekening gebracht mogen worden. En dat kan dus niet meer, want de begrafenis van een zus is maar één keer.
En nee, ik wilde daar mijn moeder en mijn zus niet meer mee lastig vallen dan nodig was, dan het één of twee keer te noemen. Want die hadden voor mijn gevoel wel wat anders aan hun hoofd.