Ja, Bob Evers. Ingewijden zullen precies weten wat die twee woorden, die naam betekenen, betekent. Niet ingewijden natuurlijk niet. En niet ingewijden snappen vast ook helemaal niet dat die oude leunstoelavonturiers op hun vijftigste, zestigste nog steeds jongensboeken lezen die voor jeugd van twaalf jaar is of zoiets. En ik merk dat mijn schrijfstijl direct anders is, anders wordt nu, tenminste zo voelt het. En dat is denk ik nog steeds het bijzondere aan die Bob Evers boeken. De bijzondere schrijfstijl van Willy van der Heide, tenminste de schrijfstijl die hij voor die boeken hanteerde. En ik weet nog steeds niet wat het precies is wat maakt dat ik, en met mij een aantal andere gekken, nog heel lang nadat ik twaalf of twintig of dertig was die boeken bleef lezen. En af en toe lees ik er nog wel eens één, hoewel het de laatste tien jaar wat minder geworden is.

En ik bedenk met nu dat het toch wel heel bijzonder is dat onder andere ik, juist ik, zo van die boeken genoot en ze bleef lezen. Want ik las enorm veel, vooral in m’n tienerjaren, maar ook vooral ‘verschillend’ en niet steeds dezelfde boeken. Ja, behalve dan de Bob Evers boeken. Dus er moet toch wel iets heel bijzonders zijn met die boeken, met Willy van der Heide, dat een groep mensen die bleef lezen, ervan bleef genieten.

En het bijzondere is dat de boeken eigenlijk nergens over gaan, steeds dezelfde soort dingen ‘behandelen’. Ik werd daarop attent gemaakt door de moeder van een vriend van mij die de boeken ook begon te lezen en tot de conclusie kwam dat er vooral veel werd vastgebonden en op koppen gemept werd. En pas nadat ze dat opmerkte kwam ik tot de conclusie dat dat inderdaad het geval is, was. Maar toch deed en doet dat niets af aan de bijzondere schrijfstijl van Willy van der Heide die op de een of andere manier die boeken doorspekt met allerlei soorten humor, niet alleen de schrijfstijl, maar ook de situaties die hij beschrijft. En ja, zoals ik in een eerder bericht opmerkte, het doet me pijn dat Willy van der Heide zo verguisd werd als mens en als schrijver.

En ik begin nu te huilen, vreemd is dat. Misschien is het het woord verguisd. Of misschien dat ‘men’ gewoon zijn kracht als schrijver zag. En dat terwijl hij misschien de meest inspirerende persoon in m’n leven geweest is en wellicht ook in het leven van veel anderen.

Ik had hem graag ontmoet, maar toen ik me dat realiseerde was hij overleden en moest ik het doen met de verhalen over hem, de beperkte interviews en de bijeenkomsten die door een groep Bob Evers fans de laatste jaren dat ik in Nederland woonde één keer per jaar of zo werden gehouden. Ik ben daar maar een paar keer geweest, maar het was fantastisch met een groep mensen te zijn die begrepen wat Bob Evers voor mij betekende, wat Willy van der Heide voor mij betekende.

En ik blijf er maar niet over uit kunnen dat Willy van der Heide, vooral met z’n Bob Evers serie, zo ondergewaardeerd is. Ik wilde de serie op m’n boekenlijst zetten maar dat mocht niet van m’n leraar Nederlands. Het moest ‘literatuur’ zijn. Maar wat is literatuur en wie bepaalt dat? Ik herinner met nog dat de boeken die ik ‘moest’ lezen me voor een groot deel van m’n leven afgekeerd hebben van ‘literatuur’. Jan Wolkers met z’n seksdingen en zo was en is literatuur. En van die oude boeken en zo, Elckerlijc of zoiets zijn het ook. En Bob Evers niet? Boeken die nu nog gelezen worden door vijftigers en zestigers? En toen ik ze begon te lezen was het begin zeventiger jaren, dat was zo’n twintig jaar na de periode waarin de meeste Bob Evers boeken geschreven zijn. Dat is toch knap, dat je jeugd weet te boeien met een zodanige schrijfstijl dat de automerken en zo niet uitmaken?

En leerzaam waren de boeken ook, want er worden allemaal praktische zaken uitgelegd, bijvoorbeeld hoe een differentieel van een auto werkt en zo. En inspirerend, want de jongens waar de boeken over gaan reizen de hele wereld over en dat was in de zeventiger jaren nog helemaal niet zo gewoon, al helemaal niet voor jeugd. Dat inspireert je toch om te dromen van verre reizen? En is misschien wel de reden dat ik inderdaad verre reizen begon te maken toen ik dertig was of zo. En is misschien wel de reden dat ik de stap durfde te maken om in de Filipijnen te gaan wonen.

Dus ja, Willy van der Heide was misschien, of wel zeker, niet het schoolvoorbeeld van fatsoen en dergelijke dingen want hij zou ‘fout’ geweest zijn in de oorlog en hij dronk behoorlijk veel of was wellicht alcoholist. En die pornoverhalen schreef voor Candy? Maar wat maakt dat uit als je zó inspirerend bent, zó je tijd vooruit bent met avontuurlijke verhalen voor jongens (en ik denk ook volwassenen)?

Ja, een groot schrijver en naar mijn mening bijzonder inspirerend. Dank je wel Willem, je weet niet half hoe inspirerend je bent geweest voor mij en wellicht ook voor heel veel anderen.