Waar is het nu allemaal begonnen. Dat vraag ik me vaak af. Het leven was vroeger voor m’n gevoel veel eenvoudiger, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker. Wellicht is het voor veel mensen, misschien de meeste mensen nog steeds wel ongeveer hetzelfde.
En als ik terugkijk weet ik dat ik op de kleuterschool al anders was, dat ik niet naar school wilde. En geen idee waarom eigenlijk want ik kan me daar niets meer van herinneren. Waar het ongeveer begint is op de Immanuëlschool, de derde klas of zo, bij meester Fortuin. En het zwembad of zoiets, dat vlak bij ons was. En er werd me vooral door m’n ouders verteld dat ik goed kon leren. En ik was technisch. Dus ik zou naar het Gymnasium gaan en daarna naar de TH. En dan een baan, natuurlijk een goed verdienende baan, want ik kon goed leren en zou ingenieur worden.
Dus het was heel simpel, het leven. En ergens waren veel dingen ook simpel. Mijn vader werkte en m’n moeder was thuis voor de kinderen. En hoewel ik weet dat m’n vader ook z’n problemen had op z’n werk, dat er een tijd was dat hij het niet leuk vond, was het volgens mij voor hem toch eenvoudiger. En ik ben nog steeds enorm jaloers op hem, want hij had gewoon z’n baan, een stabiele baan en uiteindelijk mocht hij zelfs een afdeling, een kantoor in Zwolle opzetten, ondanks dat hij niet zo jong meer was.
En ondanks dat m’n vader en moeder bijna altijd ruzie hadden voelde het gezin toch stabiel en hecht. En gewoon met vakantie en zo, en dingen doen, gewoon de dingen doen die iedereen deed (en misschien nog wel doet). En bij familie op bezoek en zo.
En ik ging naar school en op zaterdag naar Bonthuis, naar Bonthuis auto’s repareren. En dat vond ik best leuk hoewel het achteraf niet handig was dat ik niets verdiende, dat het geen echt werk was. En het was één van de redenen om relatief lang thuis te blijven wonen.
En ja, op de achtergrond natuurlijk het gevoel van anders zijn, van homo zijn, hoewel ik dat rond m’n veertiende of zo nog niet precies een naam kon geven. En dat was lastig natuurlijk, want ik was vanaf m’n tiende of zo, of misschien wel eerder, eigenlijk altijd wel verliefd. En die liefde werd nooit beantwoord, want die andere jongens waren natuurlijk geen homo. En dat was natuurlijk toch het belangrijkste in m’n leven, ‘gewoon’ een vriend vinden, een partner vinden en samen verder leven.
En dat lukte dus niet. Tot ik uiteindelijk besloten had van ‘dan maar niet’. Toen kwam ik NIco tegen. Heel spontaan eigenlijk. En dat voelde best wel goed, ondanks dat we ergens wisten dat er ‘ergens’ iets niet goed zat. Maar toch twaalf jaar best goed samengeweest, veel dingen samen gedaan, samen een leven geleid. Dus eigenlijk best wel normaal, best wel wat ik wilde, wat ik me voorgesteld had, ondanks best wel veel problemen met m’n werk, op m’n werk, eigenlijk altijd wel, vanaf het moment dat ik ontslagen werd, op een heel nare manier en achteraf ook erg onterecht.
En ja, natuurlijk gaat alles terug naar de persoon die ik ben. Hoe ik in het leven sta, wie ik ben.
En daar sta ik dus, zonder te weten hoe het nu allemaal zit en hoe je nu ‘gewoon’ kunt leven. Maar misschien geldt dat wel voor veel mensen op dit moment, maar dat weet ik niet zeker. Ik vind het alleen niet leuk meer en ik heb geen idee meer hoe ik het zou moeten veranderen, want alle dingen die ik geprobeerd heb werkten en werken dus niet.
Dus maar even niks, of in ieder geval heel rustig aan. Maar als je niks verdient en geen idee hebt hoe je nu klanten moet vinden en schulden hebt is dat niet handig, zeker als je partner ook niks verdient.
En nee, ik ben niet zielig. Ik ben gewoon mezelf, misschien meer mezelf dan ooit. Maar ik vind het nog steeds niet leuk, of in ieder geval meestal niet leuk, ondanks dat ik een paar hele goede perioden gehad heb en best veel meer gedaan en gehad heb dan de meeste mensen.