Ongeluksgetal

Het jaar 2013 is bijna ten einde en voor mij was het getal 13 in 2013 toch iets van ‘ongeluksgetal’ en daarmee was 2013 iets van ongeluksjaar. En ik ben niet echt bijgelovig, maar dit zijn natuurlijk toch dingen die ‘self fulfilling prophecies‘ kunnen worden. En een dezer dagen las ik ergens dat ik niet de enige was die de dertien als ongeluksgetal zag in dit jaar. Dus ja, ik ben blij dat 2013 ten einde was, want onbewust had ik, en hadden mensen met mij, dus toch ergens een ‘ongeluksgevoel’ bij dit jaar, al dan niet bewust. En voor zover ik nu weet, met wat ik geloof, hebben gedachten, al dan niet bewust, invloed op de realiteit. Sterker nog, realiteit bestaat ergens natuurlijk alleen maar omdat we gedachten hebben. En veel mensen hebben, tenminste voor zover ik kan nagaan via wat ik lees, negatieve gedachten, vooral over zichzelf. En ik betrap mezelf er steeds vaker op dat mijn gedachten grotendeels ‘negatief’ zijn. Alleen wat is negatief en wie bepaalt dat?

Negatieve gedachten?

Misschien als voorbeeld m’n eigen negatieve gedachten eens wat verder analyseren. Die gaan vooral over het feit dat ik de laatste jaren, of eigenlijk meer dan de laatste tien jaar eigenlijk niet of nauwelijks geld heb verdiend en in de schulden terecht ben gekomen. En dat ik op dit moment eigenlijk ook geen kans zie om geld te verdienen, of in ieder geval niet genoeg om van te leven, laat staan om de rente op die schulden te betalen en al helemaal niet de hoofdsommen. En dat alles voert terug op ervaringen die ik heb gehad en op de beslissing, dat ik in Cagayan de Oro City en liefst in The Malasag House wil blijven wonen.

View from The Malasag House

En zelfs dat laatste heeft te maken met ervaringen die ik in het verleden heb gehad.

En de gedachten rondom die hele situatie, rondom waar ik sta in m’n leven, zijn iets als:

Ik kan geen geld verdienen, of in ieder geval niet genoeg.
Het is een schande om geen geld te verdienen.
Het is een schande om geen baan te hebben, geen werk te hebben.
Het is een schande om in de schulden te zitten.
Het is een schande om wat dan ook te doen, geld uit te geven, gerelateerd aan de financiële situatie waarin ik zit.
Zelfs als ik nu een baan zou hebben, geld zou verdienen, dan zal het me waarschijnlijk tien jaar of meer kosten om al m’n schulden af te betalen.
Ik ben te makkelijk, ik geef teveel in richting mijn partner.
Ik ben niet goed genoeg.

En ik heb dus best wel veel nagedacht over die gedachten en zo langzamerhand is mijn conclusie dat die gedachten vooral voortkomen uit hoe ik ben opgegroeid, hoe ik ben opgevoed. En dat die gedachten ook zeker gerelateerd zijn aan dingen die ik geloof, iets als dat je moet werken, dat je je nuttig moet maken in de maatschappij. En iets als dat je in je eigen levensonderhoud moet kunnen voorzien. En iets als dat je niet meer geld moet uitgeven dan je hebt of verdiend. En dat je grenzen moet stellen en zo.

Goed of fout?

Alleen als ik zo terugkijk op m’n leven dan weet ik eigenlijk niet wat ik anders had moeten doen, anders had kunnen doen, in ieder geval niet gerelateerd aan de kennis die ik had op het moment dat ik de beslissingen nam die me in de situatie hebben gebracht waar ik nu in zit. En gerelateerd aan werk en geld en schulden zou ik op dit moment ook niet weten wat ik zou moeten doen om dat te veranderen, tenminsten niet als ik wil blijven wonen in het huis dat ik op dit moment m’n thuis noem. En nee, het gaat er niet om dat het een groot huis is, het gaat erom dat het mijn thuis is en dat ik werk en geld geen goede reden meer vind om een ‘thuis’ te verlaten, achter te laten. En omdat ik ergens nog steeds de droom heb om het huis, The Malasag House, weer tot leven wil laten komen, en dit keer op de goede manier, op een betere manier.

View from The Kranz

Het is zo’n fantastische plek om te delen, te delen op een manier waarop ik vooral The Kranz, een Bed and Breakfast in Zuid Afrika, heb beleefd. Maar dat is een ander verhaal waar ik zeker nog op terug zal komen, want ik heb het gevoel dat het huis, dat Lee en ik, nu misschien eindelijk klaar zijn om het huis te delen op een manier die bijvoorbeeld geld opbrengt, in eerste instantie vooral geld om het huis te renoveren, want het doet me erg pijn hoe het huis er op dit moment aan toe is. Het verdient beslist beter.

Werk in Nederland

Maar terug naar anders doen, bijvoorbeeld in werk, in een baan zoeken. En misschien weten jullie het niet, maar ik heb m’n werk in Nederland eigenlijk altijd met plezier, en voor m’n gevoel met veel inzet gedaan. Maar als je er bij je eerste werkgever op een heel negatieve manier wordt uitgegooid doet dat je wel wat. En als je bij je tweede werkgever na twee jaar het gevoel hebt dat je in een soortgelijke situatie zit dan doet dat je ook wat. En dan doe je wat. En als je bij je derde werkgever na vier jaar weer een soortgelijk verhaal te horen krijgt, dat je niet goed genoeg bent, dat je het niet goed genoeg doet, dan doet dat je ook wat. En als je vierde werkgever je dan omdat het zo slecht gaat ontslaat omdat je toevallig één van de laatsten was die binnengekomen bent, nou, dan ben je dus niet blij. En als je dan keihard op zoek gaat naar werk, met de trein, met de bus en wat niet al, en na een paar maanden, een half jaar, of misschien zelfs een jaar of zo niets vindt, ja, dan geeft je dat niet het gevoel dat je nu zo nodig bent in de maatschappij.

Nieuw leven

Maar goed, niet getreurd, je vindt een nieuwe partner, een nieuw leven in de Filipijnen en begint met plezier en vol goede moed een eigen bedrijf, een bedrijf met je partner, en met geen enkel idee dat dat niet succesvol zou kunnen zijn. Filipijnse salarissen zijn veel lager dan in Nederland en met Nederlandse contacten, verkoop in Nederland, moet je dus zeker Nederlandse Kwaliteit tegen Aantrekkelijke Prijzen kunnen leveren. En dat had ook best goed kunnen gaan als niet alles, letterlijk alles, tegen had gezeten. Van het opleidingsniveau en de mentaliteit van Filipijnse staf tot en met een economie die wereldwijd in de ergste crisis terechtkwam sinds mensenheugenis. En dat ,samen met een Guus die niet echt een goede manager is en misschien niet de beste persoon is goede verkoopcontacten te onderhouden, kan dus niets anders opleveren dan iets dat niet werkte, iets dat nog niet werkt.

Wat ging er fout?

En als dan ook nog alle andere investeringen, deels met geleend geld met voor Nederland zeer goede rentes, mede vanwege de slechte economie, op niets uitlopen, ja, dan zit je dus zonder inkomen en in de schulden. En dat alleen maar vanwege alle goede bedoelingen en investeringen die er zo goed uitzagen, zowel in het eigen bedrijf als in ondernemingen van anderen.

Oh ja, en daar kwam in 2009 nog even een ernstig motorongeluk overheen waardoor ik vier weken in het ziekenhuis lag, waarvan bijna twee weken op de Intensive Care, en waardoor ik ook een maand of zo in Manila was voor een redelijk zware rugoperatie en dus totaal circa een half jaar uit de running. En ik bleef wel werk doen natuurlijk, ik geloof zelfs vanuit de Intensive Care, maar zeker toen ik ‘gewoon’ in het ziekenhuis lag, want het bedrijf moet doorgaan.

Of was het toch goed?

Dus ja, als ik dat laatste zo lees, heb ik het dan zo slecht gedaan? Ben ik dan zo slecht? Ik denk het niet. In de tussentijd ging namelijk dus General Motors failliet en werd ABN-AMRO door de Nederlandse overheid overgenomen. En gingen dus enorme bedragen aan belastinggeld en ander geld naar al die bedrijven die ‘te groot’ of ‘te belangrijk’ waren om failliet te gaan, om te verdwijnen. Alleen voor Guus en z’n bedrijf en heel veel anderen was en is er dus geen hulp. Die blijven dus met schulden zitten waar ze mogelijk de rest van hun leven niet meer vanaf komen. En dan komt het dus wat wrang over als de beurzen het weer goed doen, inclusief General Motors en bedrijven als ABN-AMRO.

Dus heb ik het slecht gedaan, doe ik het slecht gerelateerd aan de normen en waarden waarmee ik ben opgegroeid? Zeker. Alleen doe ik het dan slecht gerelateerd aan alle inspanningen en keuzes en inzet die ik gemaakt en gedaan heb? Geen idee eigenlijk, maar nu ik dit allemaal zo lees voel ik me opeens wat minder schuldig.

Hoe verder?

Alleen hoe nu verder? Ook geen idee eigenlijk. Ik geloof nog steeds in m’n werk en dat ik goed ben in web development en internet marketing. Maar heel veel mensen zijn dat natuurlijk en vraag naar dat soort diensten in de Filipijnen, zeker in Cagayan de Oro City, is er (nog) nauwelijks. En concurreren met Nederlandse bedrijven is niet makkelijk vanwege de afstand, hoewel ik denk ik nog steeds wel goedkoper ben.

En het huis, The Malasag House, ja, misschien zijn daar toch mogelijkheden voor. Alleen is er naar mijn ervaring tot nu toe niet echt een locale markt voor het soort ervaring dat ik wil bieden. Maar voor Nederlanders, voor Europeanen en misschien voor Amerikanen en rijkere Aziaten is een Bed and Breakfast ervaring zoals ik die in gedachten heb denk ik zeker een fantastische ervaring, zowel voor de gasten als voor de gastheren.

Dus ja, ik wil er nog steeds voor gaan, voor zowel de internet diensten als het Bed and Breakfast idee. Alleen jullie hulp bij de sales en marketing is daarbij erg welkom, misschien zelfs noodzakelijk, gezien mijn mindere resultaten op verkoopgebied in mijn leven.

Zegt het voort!

Dus ja, zegt het voort. Ik zal jou en eventuele klanten of gasten niet teleurstellen. Integendeel, want ik heb over de jaren heen wel geleerd dat er maar één ding belangrijk is: kwaliteit leveren en klanten tevreden stellen.