Ja, dat kwam nu zojuist bij me op:en nu? Want ik ben deels weer terug bij ‘gewoon’ en dat is iets wat ik graag wilde, tenminste het deel ‘gewoon’ in de vorm van ‘gewoon werken’ en daarmee geld verdienen. En dat betekent dat ik op dit moment in ieder geval in m’n dagelijkse levensonderhoud kan voorzien, misschien alvast wat rente op schulden en zo betalen en wat achterstallige betalingen doen. Alleen dan ben ik dus precies aan het doen wat er van me verwacht wordt, in ieder geval vanuit de Nederlandse cultuur, vanuit hoe ik ben opgevoed. En nee, begrijp me niet verkeerd, de afgelopen jaren bijna niets verdienen en veel meer uitgeven dan er binnenkwam is niet iets wat ik leuk vind, wat ik wil. En het is nu dus zeker beter. Maar toch voelt het ergens dat er dan toch niets veranderd is, dat er geen vooruitgang is. En dat dan al mijn lijden en mijn research en mijn schrijven en zo voor niets geweest is. En dat is iets wat ik een week of twee geleden of zo ook ervoer, toen ik opeens weer internet thuis had, toen mijn ‘grootste probleem’ was opgelost. Toen hoefde ik dus opeens niets meer. Want mijn eigen probleem was opgelost. Maar de onderliggende problemen waren en zijn dus niet opgelost. En inderdaad, het zijn dus moeilijkheden die ons in beweging zetten, die ons tot actie aanzetten. En het waren moeilijkheden die me groter deden dromen, terug naar de dromen van m’n jeugd of naar dromen die denk ik eigenlijk iedereen wel heeft. Van niet hoeven werken en alleen maar genieten en zo.

Dus ja, goed dat ik weer druk ben en in ieder geval op dit moment weer genoeg verdien om in ieder geval de dagelijkse dingen te kunnen betalen.

Maar dat is dus niet genoeg. En ik wil dus niet vergeten waar ik anderhalf jaar geleden stond met mijn leven. En waar ik anderhalve maand geleden stond met internet. Want dat kan beide dus beter, veel beter.

Hoe staat dat met jou? Gaat het ook ‘goed genoeg’ zodat je niet meer streeft naar beter, naar wat je eigenlijk wilt, waar je eigenlijk voor bedoeld bent?