Ja, toch ergens nog steeds die pijn, die emotionele pijn van het alleen zijn, van behoeften waar niet in is voorzien. En ergens heb ik het idee dat iedereen dat heeft omdat ik vaak dat soort dingen lees, maar ergens geloof ik ook dat ik dat meer heb dan gemiddeld, veel meer dan gemiddeld.

En dingen ‘anders doen’? Dat snap ik ook niet zo goed, want hoe vaak ik ook geprobeerd heb om dingen ‘anders’ te doen, ik doe ze toch als mezelf en dat betekent dat ik ergens toch altijd weer hetzelfde doe.

En nu ik dit zo opschrijf moet ik toch denken aan ‘toen’ aan toen het nog goed was of zoiets. Of meer normaal. En het eerste dat opkomt bij ‘goed’ is de periode toen ik met m’n eerste partner samen was. De periode waarin we een relatie opbouwden, een leven opbouwden, met vakantie gingen en zo. En dat moet een jaar of zes of zo geweest zijn. Want toen kwam de pijn, de pijn van het incompatibel zijn, de pijn van het elkaar pijn doen, van het niet in elkaars behoeften kunnen voorzien.

En de tweede periode was hetzelfde, de periode dat het ‘goed’ was met m’n tweede partner. De eerste jaren dat we samen waren, jaren die inderdaad met een soort vakantie, met vakantiegevoel begonnen. En dat moet op de een of andere manier een kortere periode geweest zijn. Een jaar of drie of zo. En ja, er waren meer ruzies en gekke dingen. Maar niet het gevoel van incompatibel zijn, tenminste niet van mijn kant. En dat gevoel is er nog steeds niet van mijn kant.

Maar waarom heeft m’n huidige partner dan zoveel moeite met samen zijn, met samen iets opbouwen, met samen problemen oplossen?

En ja, ik heb waarschijnlijk of misschien veel te veel toegegeven. En ze zeggen dat dat niet goed is. Maar als je samen bent ben je toch samen?

Of niet?