Ik zag vandaag toevallig(?) de film The Normal Heart en die film maakte eigenlijk best wel een diepe indruk op me. Enerzijds vanwege het verhaal en anderzijds omdat de hoofdpersoon, Larry Kramer, me een beetje aan mezelf deed en doet denken. En ook aan m’n partner, vooral door de manier waarop Larry Kramer uit de GHMC wordt gezet, een organisatie die hijzelf nota bene (mede) had opgericht. En ik ging dus een beetje terug in de tijd, naar begin tachtiger jaren, toen ik zelf dus zo rond de twintig was, en homo. En dus ook precies in de risicogroep paste, ondanks dat ik niet echt veel seksuele contacten had zoals gemiddelde homoseksuele mannen dat hadden of hebben. Maar als ik dus iets anders in elkaar had gezeten had ik dus waarschijnlijk ook AIDS gekregen.
En ondanks dat ik het hele verhaal rondom AIDS in die tijd niet echt heb meegekregen is juist dat hetgene waar de film over gaat. Dat homo’s zo gestigmatiseerd waren, en naar mijn idee nog steeds zijn, dat zolang het een ‘homoziekte’ was er niemand veel op uitdeed, er niemand veel deed.
En ja, het bracht en brengt me ook naar het nu, naar mezelf en naar vooral jonge homo’s, die waarschijnlijk nog net zo eenzaam zijn als ik was, ondanks dat het lijkt alsof alles veel opener geworden is. En misschien heb ik ongelijk, maar ergens denk ik toch van niet. En wat mezelf betreft, ik denk dat ik door die eenzaamheid inderdaad geworden ben wat ik nu ben, een man die pas rond z’n vijftigste een beetje begint te leven, een beetje volwassen begint te worden. En ja, natuurlijk speelt mijn karakter mee, de manier waarop ik in elkaar zit, maar die eenzaamheid, daar kun je je als hetero denk ik niets bij voorstellen. Geen rolmodellen, niets, behalve die nichten in roze jurken in optochten en zo. En later die mannen en jongens in bars die alleen maar op seks uitwaren. Maar niemand die gewoon verliefd wilde worden en trouwen en zo, ja met een man, maar daar is toch niks geks aan? Dat voelt toch heel gewoon?
En het bracht me ook op de medische industrie, die tot op heden nog geen medicijn heeft geproduceerd dat AIDS geneest. En dat bracht me weer op hoe de wereld, hoe ‘de industrie’ in 2014 werkt. Toch ergens gebaseerd op hebzucht, op meer, meer, meer. Meer winst, meer geld, meer verkoop. Op ondernemerschap en aandeelhouderswaarde. En niet (meer) op klanten, op patiënten, de mensen waar het uiteindelijk om gaat, om ons, om ons als mensen, als mensheid, als geheel.
Dus veel om over na te denken. En ik zou graag nog wat meer schrijven nu, maar het is erg laat en ik wil zo naar bed. En ja, laat vanwege die film. Vreemd, is het niet?