Een goed begin van de dag was het dus weer niet, want ik was en ben nog steeds in een behoorlijk slechte bui. En het gekke met zo’n slechte bui, en ik denk dat veel mensen dat wel herkennen, is dat die zichzelf in stand houd. Want ik, en jij denk ik ook, wil me dus gewoon goed voelen. En overal lees ik dus dat je blij en gelukkig moet zijn, kan zijn. Dat dat op de een of andere manier de bedoeling is, Gods wil is of zo. En die gedachte maakt het dus niet beter, want het betekent zoiets dat ik iets doe, me voel, zoals niet de bedoeling is. En daar voel ik me dus schuldig over. En een schuldgevoel maakt natuurlijk niet dat je je beter voelt, nee, eerder omgekeerd.
En nee, waar ik vandaag ook keek, ik kon eigenlijk niets positiefs vinden, ondanks dat ik toen ik aan de bankmedewerkster vroeg of ze iets wist om me op te vrolijken me iets beter voelde. En ja, toen ik later met iemand in gesprek was voelde ik ook even ‘niets’. En vanavond, toen ik aan het werk was, ging het dus ook wel. Maar onder al die wat betere gedachten, gevoelens, voel ik me dus nog steeds niet goed. En heb ik dus ook geen idee hoe ik dat moet veranderen, ondanks dat ik vandaag best wel een aantal pogingen gedaan heb om dat te doen.
En ja, natuurlijk weet ik wel wat onderliggende dingen zijn voor m’n slechte bui. Zoals het niet confronteren van m’n partner met wat zaken die ‘niet goed’ zijn. En het niet vervuld worden van één van mijn belangrijkste behoeften, al heel lang. Alleen als ik het daar met m’n partner over wil hebben is hij dus ‘niet thuis’. En als ik hem dus confronteer wordt hij dus boos, eindigen we meestal in een enorme ruzie. En dat lost dus ook niets op. Dus probeer ik m’n mond maar te houden, vooral omdat veel mensen vinden dat ik veel klaag. En ja, omdat mijn vroegere partner ook altijd aangaf dat ik ‘zeurde’, terwijl ik geen idee had wat hij daarmee bedoelde. En ik heb dus ook geen idee wat mensen bedoelen als ze zeggen dat ik (te) veel ‘klaag’.
En ja, waarschijnlijk is dat dus allemaal codependent gedrag. En ik hoorde dus recent dat dat een ziekte is, net als alcoholisme. Maar wat moet je daar dan mee? Heb je dan geen hulp nodig, een dokter nodig? En wat moeten anderen daar dan mee? En hoe vind je dan een dokter?
En ja, ik hoorde ook nog iets dat het ongeneeslijk is. Of chronisch of zoiets.
En ja, ik denk ook vaak aan m’n zus Janneke, die geestelijk gehandicapt is. En iedereen weet dat dus. En voor Janneke wordt dus gewoon gezorgd, enorm goed gezorgd. Want ik ben curator en ik krijg dus bijvoorbeeld minstens één keer per jaar allemaal rapporten over haar van allerlei medewerkers en dokters en ‘ogen’. En er zijn dus enorm veel mensen bezig om Janneke gezond en gelukkig te maken en te houden. En ja, ze heeft ook gewoon inkomen en zo en geld zat omdat ze meer inkomen krijgt dan ze nodig heeft.
En ik slaag er dus al heel lang niet goed in om voldoende inkomen te, ja, ontvangen. En mijn partner is ook niet goed in het verwerven van inkomen. En voor mij, voor ons wordt dus niet gezorgd. Omdat wij ‘voor onszelf kunnen zorgen’ en omdat ‘in je eigen levensonderhoud kunnen voorzien hoort bij volwassen zijn’. En ja, natuurlijk ‘verkoop gewoon het huis, dan is er geld genoeg’ is natuurlijk een eenvoudige oplossing.
En ja, natuurlijk ben ik eigenwijs omdat ik in Cagayan de Oro City en in The Malasag House wil blijven wonen. En omdat ik goed kon leren en ingenieur ben en eerder een goede baan, meerdere goede banen heb gehad kan ik natuurlijk voor mezelf zorgen.
En toch klopt er dus iets niet. Want het kostte me dus enorme moeite om die banen die ik had te houden, in ieder geval nadat ik er door mijn eerste bedrijf op een hele nare manier uitgegooid was. En daarna dus altijd bang, wat natuurlijk een self fulfilling prophecy werd, diverse keren. Maar misschien was er dus al iets niet goed in die eerste baan, bij die eerste werkgever. En ja, misschien gaat dat allemaal terug naar codependency. En dat bekekent dus dat ik niet goed voor mezelf kan zorgen?
En ben ik nu aan het klagen? Ik denk het wel. Zeuren? Geen idee.
En natuurlijk ga ik gewoon door en blijf ik geloven dat ik ook succes kan bereiken en zo, zeker met alles wat ik van Napoleon Hill en andere guru’s geleerd heb. Maar vandaag dus even niet. En ondanks dat ik ‘on the road to success‘ ben, heb ik toch ergens ‘deep down‘ het gevoel dat er iets niet klopt, dat ik toch minder gelukkig, veel minder gelukkig ben dan andere mensen. Dat ik veel meer lijdt dan andere mensen. Want als ik zo terugkijk op m’n leven zijn er maar een paar periodes geweest waarin ik echt gelukkig was, relatief korte periodes. En dat waren de periodes dat ik verliefd was, dus één of twee jaar nadat ik Nico leerde kennen en één of twee jaar nadat ik Lee leerde kennen. En de rest was dus kut, ondanks dat ik best wel veel mooie dingen gedaan heb, leuk werk gehad heb, heel veel en hele mooie vakanties gehad heb. Maar onderliggend dus dingen die niet goed zaten.
Dus ‘deep down‘ klopt er iets niet. Want ergens heb ik dus het gevoel dat andere mensen gemiddeld meer gelukkig zijn dan ik. Alleen hoe kun je dat nu meten? Want de meeste mensen lijken ‘gewoon’, ‘gemiddeld gelukkig’, maar ik weet ook dat ik heel veel dingen niet weet en dat heel veel mensen niet over problemen en zo praten.
Dus misschien kun jij me helpen, me wat meer inzicht geven? En misschien wat hoop dat het toch allemaal zo erg niet is? Of ben ik echt anders?