Ik ben erg bezig met de dingen uit het document over emotionele intelligentie dat ik gisteren vond en afgelopen nacht grotendeels gelezen heb. En ik merk steeds meer dat m’n gevoel op de een of andere manier uit staat, dat ik vooral of alleen met anderen bezig ben.
En dat vind ik nog steeds gek, dat alles wat ik hoor en lees is dat je eerst moet (aan anderen) moet geven en dat heb ik voor m’n gevoel ook gedaan, zeker de laatste tien jaar of zo. Maar het gevolg is wel dat er helemaal geen, of nauwelijks een ‘ik’ en Guus over is. En ik voel dus eigenlijk niets meer, behalve periodes enorme spanning en zorgen, die afgewisseld worden met ‘niets’ en heel af en toe een wat gedwongen gelukkig zijn. Nee, dat laatste is niet waar, want ik heb hier ook heel fijn aan de rand van de tuin gezeten ruim twee jaar geleden toen Lee weg was.
En zojuist viel me op dat ik helemaal niet, of in ieder geval nauwelijks voor mezelf opkom. En dan alleen nog maar indirect, wat non-verbaal gedrag. Want ik was net van m’n werkcomputer naar m’n privé computer verhuisd, deze dus, toen Lee thuiskwam en één van de eerste dingen die hij wilde was deze computer gebruiken. En ik vertelde hem dat ik wat privé dingen wilde doen hier, waarna ik nog een aantal opmerkingen naar me toe kreeg waaruit ik opmaakte dat ik het dus (weer) allemaal fout doe. En bij de eerste gelegenheid die ik zag gaf ik aan dat hij wat mij betreft deze computer wel mocht gebruiken.
En met mijn focus op ‘voelen’, merkte ik op dat ik dus eigenlijk niks voelde. Alleen iets als dat het gemakkelijker was om hem z’n zin te geven. En het maakte me eigenlijk niets uit of ik al dan niet direct de dingen kon doen die ik hier wilde doen. Ik bedacht me dat ik ze ook later zou kunnen doen, hoewel het dan wel heel laat wordt, want Lee gaat de laatste tijd later naar bed dan ik en hij gebruikt het grootste deel van de dag deze computer, in het algemeen tot hij gaat slapen. En ik bedacht me dat ik m’n blogdingen ook wel op m’n andere computer kan doen. Die had ik zelfs aan laten staan omdat ik bedacht dat het al laat was en Lee waarschijnlijk wel snel terug zou komen.
Het vreemde was dat het voor mij dus heel gewoon is om ‘aan de kant te gaan’ als iemand iets wil, en ik neem aan dat dat niet alleen Lee betreft. Op de een of andere manier heb ik dus het gevoel dat ik niet meetel en dat anderen belangrijker zijn dan ik.
En ik zie dus steeds meer wat ik doe en wat ik (niet) voel. En dat er dus op de een of andere manier geen ‘Guus’ meer over is. En ik snap zo langzamerhand ook wel dat anderen daar niets mee kunnen.
Maar ik zag ook dat ik niet de enige ben die iets bijzonders doet, want vanaf het moment dat Lee binnenkwam was hij dus continu met mij bezig, met opdrachten geven en met aangeven wat anders moest en wat hij wilde.
En ik blijf me dus verbazen waarom ‘iedereen’ maar blijft zeggen dat je eerst op anderen moet focussen, dat je eerst anderen moet helpen. Voor mij lijkt dat niet te werken, maar het moeilijke daaraan blijft dat anderen, met name succesvolle mensen of mensen die ik als succesvol ervaar, dat dus zeggen, dat je eerst of vooral anderen moet helpen en dat het dan vanzelf goedkomt.
Maar blijkbaar interpreteer ik het dus verkeerd of zoiets. Want voor m’n gevoel heb ik dus ‘alles’ en meer vooral voor Lee gedaan, maar ook voor andere mensen, maar er kwam niets of nauwelijks iets terug. En ik zie en hoor m’n moeder vaak hetzelfde zeggen en doen, en voor haar heeft het ook niet gewerkt en werkt het ook niet.
Dus op de een of andere manier is ‘jezelf wegcijferen’, zoals ik lijk te doen, iets anders dan ‘voor anderen iets doen’ of ‘anderen iets geven’.
Of het werkt verschillend voor verschillende mensen, maar dat geloof ik eigenlijk niet. Misschien is het gewoon een misverstand en ergens heb ik wel een gevoel hoe dat nu zit, ik kan het alleen nog niet in de praktijk brengen.