Vanmorgen een paar foto’s vanuit onze slaapkamer gemaakt, onder andere voor de pagina van The Malasag House op Facebook die ik recent gemaakt heb om ons huis te promoten bij vakantiegangers. En ergens voelde en voel ik me erg bevoorrecht, want wie op de wereld heeft zo’n uitzicht vanuit de slaapkamer (nee, je kunt het niet goed zien op de foto, maar het is fantastisch)? Maar ergens voel ik me ook erg alleen en verdrietig want de laatste jaren gingen dingen steeds slechter en ik weet nog steeds niet wat ik daarmee moet en/of wat ik daaraan moet doen. Want Lee is weer weg, al weken in Siargao, bezig met z’n eigen project en op de een of andere manier ben ik er nog steeds niet goed in geslaagd m’n eigen vriendenkring op te bouwen (zodat ik me wat minder alleen zou voelen). Wel heb ik inmiddels wat meer zakelijke contacten, maar dat is gewoon niet genoeg.

Dus hoe nu verder, want de laatste dagen heb ik het gevoel of ik weer bij af ben, terug in 2012 toen Lee weg was of 2002 of zo toen Nico me had verlaten. En ja, ik ben ergens dankbaar voor deze dingen, want ik heb wel ontzettend veel geleerd, maar ik zou ook zo graag weer ‘gewoon’ willen reizen, gewoon wat gelukkig willen zijn, gewoon met m’n partner willen zijn, gewoon met vrienden (en familie) zijn. En ik heb dus geen idee hoe dat zou moeten (onder andere zonder geld). Dus toch eerst business?

En vanmiddag dus nog maar een foto gemaakt van Divisoria, want ik had me voorgenomen dat ik meer foto’s zou toevoegen als ik een camera had en die heb ik nu in de vorm van een smartphone. Maar ook het krijgen van die camera ging gek, want het geld daarvoor heb ik zelf geleend, ondanks dat ik de camera kreeg. En moet ik nu een gegeven paard in de bek kijken? Niet, denk ik, maar het blijft allemaal erg vreemd hoe God dingen voor me regelt. En ja, natuurlijk is het allemaal gerelateerd aan beslissingen die ik zelf neem, maar hoe zit dat nu precies wat je zelf in de hand hebt en wat niet?