De zin ‘een goed begin’ zit nog steeds in m’n hoofd en zat dat ook toen ik m’n laatste berichten maakte naar aanleiding van de vragen rondom stap één. En ergens denk ik dat ik daarmee moet stoppen, met die ‘gemaakte’ positiviteit. Misschien is dat wel het grootste probleem dat ik heb, dat ik niet eerlijk ben, dat ik niet gewoon toegeef dat mijn leven kut is en dat ik allerlei ‘gemaakte’ dingen doe, inclusief mijn dankbaarheidsdagboek.
En gek, want misschien ben ik er eindelijk uit, misschien gaat er nu eindelijk een project goed, want ik denk dat DoctorsConnect het eerste project in m’n leven is dat een reële kans van slagen is. Het is een relatief eenvoudig project en ik heb een businesspartner, zelfs de initiatiefnemer, die serieuzer lijkt dan ik ooit heb meegemaakt. Maar ik ben ook aan het einde van m’n latijn en ik denk nog steeds vaak dat ik er liever niet zou zijn dan wel. En zeker nu ik het idee heb dat m’n lichaam het begint op te geven hoeft het van mij eigenlijk niet meer. En ik houd me ergens nog vast aan dat het toch een keer beter zou moeten gaan, dat het leven beter moet kunnen zijn dat het grotendeels voor me geweest is, maar er zijn gewoon dingen die niet meer kunnen, dingen die ik voor m’n gevoel gemist heb en die ik nooit meer kan inhalen. Of is dat wat ze ‘midlife crisis‘ noemen?
En ja, ergens is er nog het gevoel dat ik mijn motorongeluk vijf jaar geleden overleeft heb en dat daar een reden voor moet zijn. Dat is ook iets wat me nog ergens op de been houdt. Maar in principe hoeft het eigenlijk voor mij niet meer, ik ben gewoon moe, vermoeider dan ooit, en ik heb gewoon geen zin meer om elke dag te vechten om te kijken of het misschien beter kan.
Dus is dit het machteloze waar stap één over gaat? Dat je het als mens niet allemaal zelf in de hand hebt? Of dat je eigenlijk helemaal niets in de hand hebt? Want ik realiseer me ook hoe klein en onbelangrijk een mens eigenlijk is, of ik er nu wel ben of niet ben maakt in het grote geheel niet uit. En ja, natuurlijk weet ik dat waterdruppels of watermoleculen samen de oceaan vormen en dat er geen oceaan zou zijn als die watermoleculen of waterdrupperls er niet zouden zijn. Dus inderdaad, er is geen mensheid zonder mensen en de wereld zou er heel anders uitzien zonder mensen.
En ik las gister een artikel op één van de sites waar ik over schrijf. En dat ging over dat meer dan 99% van de mensen het niet snappen, hoe ze het leven moeten leven c.q. hoe ze succesvol kunnen zijn. En tot nu toe behoor ik tot die 99% die het niet snappen, die niet succesvol zijn, die niet een bevredigend leven (kunnen) leiden. En ook daar krijg ik steeds meer het gevoel dat je daar zelf niet zoveel aan kunt doen. Dat inderdaad heel veel terug gaat naar opvoeding en zo, want ik zie ook steeds meer dat succesvolle mensen anders zijn opgevoed, anders zijn opgegroeid dan ik.
En ik worstel nog steeds met dat ‘overlaten’, wat belangrijk lijkt te zijn. Maar dat is voor m’n gevoel volledig in tegenspraak met die verantwoordelijkheid die je als mens hebt, die ik dus zou moeten hebben. En ja, verantwoordelijkheid is voor mij nog steeds hetzelfde als schuld hebben, hoewel ik rationeel nu weet dat dat verschillende dingen zijn. Maar wat nu precies het verschil is weet ik niet, dus ik voel me alleen maar schuldig.
En nu, de laatste tijd, lijkt het laatste, het belangrijkste ding dat ik had, waar ik voor leefde, ook weg te zijn. Wrang is dat, maar ook ironisch, want ik voelde me altijd oppermachtig en had al die hulp die overal wordt aangeboden niet nodig. Hoe diep kan een mens vallen? Dus ja, al die dingen waar ik me altijd beter voelde, zoals goed met geld om kunnen gaan en nu dat andere, zijn nu dingen die mij dus ook ‘overkomen’. Dus ik ben niet beter of anders dan andere mensen. En ze zeggen dat je nederig moet zijn, nou misschien ben ik dat nu meer. Maar de prijs is enorm, groter dan wat ik ooit had verwacht dat mogelijk zou zijn. En ik dacht dat ik al zoveel betaald had in m’n leven. Nou, dus niet.
Dus op de knieën? Is dat waar het om gaat? Is dat wat God of een Hogere Macht of hoe je het ook noemen wilt dan wil? En die zou zogenaamd het beste voor je willen? Nou, ik denk het niet.
En ja, ik heb een rijk leven gehad. Ik heb veel mooie dingen gezien en gehad, ik heb de wereld gezien en ik heb het nog steeds (materieel) beter dan de meeste mensen. En ja, die dieptepunten, dat ervaren hoe je in de schulden kunt komen zelfs als je goed bent in met geld omgaan, of goed kan zijn, heeft me veel geleerd. En nu ook dat m’n lichaam het op lijkt te geven maakt me nederig, meer begripvol en zo.
Maar is het dat allemaal waard als je je een groot deel van je leven ongelukkig hebt gevoeld en als je weer gespannen bent als voorheen toen je het niet meer wist? En als je dus voor je gevoel niet eens voor jezelf kunt zorgen en als iedereen ‘niet thuis’ lijkt te geven? En ja, natuurlijk hoor ik dan weer die dingen die mensen zeggen, dat er wel mensen zijn die om me geven en van me houden en zo. Maar dat is een zin die m’n partner een tijd geleden uitsprak en die heel lang is blijven hangen, een idee dat de laatste tijd steeds groter is geworden: “het zijn je daden die bepalen hoe je ervaren wordt, niet je woorden”. En dat valt me steeds meer op, dat mensen heel gemakkelijk met woorden zijn, maar dat hun daden daar meestal niets mee te maken hebben. En ik ben daar dus zelf ook veel voorzichter mee geworden, met beloften en zo. Maar ergens lijkt dat toch (nog?) niet te werken of over te komen.
En geen idee wat anderen nu moeten met dit bericht, wat er nu inspirerend is aan dit bericht, wat je hier er nu aan kan hebben. Maar wel goed om het op te schrijven denk ik, want het maakt me inderdaad wat nederig, dat ik het inderdaad niet allemaal in de hand heb en dat anderen er ook niets of niet altijd iets aan kunnen doen hoe dingen gaan.
En ja, ergens hoop ik dat er een God is zoals die naar voren komt in de twaalfstappenprogramma’s, een liefhebbende God aan wie je dingen kunt overlaten, die voor je zorgt als je het zelf niet meer weet. Maar vooralsnog zie ik die God niet, want die God die bij mij de macht had heeft er een puinhoop van gemaakt en die kroop weg toen ik hem aansprak op hoe m’n leven gegaan is en wist geen antwoord op mijn vraag waarom ik niet gewoon gelukkig mag zijn, leuke dingen mag doen, van het leven mag genieten. En nu ik dit zo opschrijf vraag ik me af of die antwoorden belangrijk zijn en ik denk het wel. Want ondanks dat ik in dit leven ontzettend veel geleerd heb en daar ben ik ook heel dankbaar voor, vind ik dat ik ook wat geluk, wat plezier verdien. En ik weet dat dat kan, want ik heb het gehad en ja, na al die ellende denk ik dat ik het nu ook veel meer op prijs zou stellen.
Dus het is goed wat er gebeurd is, maar als m’n verdere leven er net zo uit zou zien zie ik het nut er niet zo van in, dan ben ik er inderdaad liever niet.