“Wat zijn mijn ware gevoelens over al deze vragen?”
Gek, deze vraag. Want het klopt inderdaad dat ik mijn eigen gevoelens en gedachten volledig laat bepalen door wat anderen vinden. Tenminste dat is wat ik me de laatste dagen, weken steeds meer realiseer. Dus ook deze vraag roept (onbewust?) iets op van ‘welk antwoord zouden ze verwachten’? Of nu dus bewust, een heel klein beetje bewust. Dus al die vragen roepen iets op van ‘wat voor antwoord zouden ze verwachten’. En welk gevoel daar nu bij hoort, geen idee, want mijn gevoel heb ik volgens mij al lang geleden uitgeschakeld, tenminste het grootste deel van de tijd. Totdat het teveel wordt en dan barst ik meestal in enorme woede uit waarbij er dingen kapot gaan en er mensen ook bang voor me zijn. Maar het is al weer jaren geleden dat dat gebeurde en sinds die tijd houd ik alles beter(?) onder controle. En blijkbaar dus vooral m’n (ware?) gevoelens.
En het is al zo lang dat ik dat doe. Zo lang, dat ik eigenlijk niet eens meer precies weet wat ik voel of wat dat betekent. En ik ben er bang voor, merkte ik vanmiddag, voor het eerst sinds heel lange tijd. En daar schrok ik van, van de realisatie wat voor enorme angst er zit achter alles wat ik doe en zeg. Dat m’n hele leven dus blijkbaar draait om wat anderen er van zullen vinden. En het was ergens bevrijdend me te realiseren dat wellicht mijn belangrijkste gevoel angst is. En dat had ik eigenlijk niet verwacht. Ik had eerder iets van boosheid verwacht. Of liefde of zo. Maar nee, blijkbaar is het angst. En ik schrok van de enormiteit van die angst, want ik zag een klein glimpje en dat deed me realiseren hoe groot het was. En ik schrok (en was dus bang) om naar die hele grote angst te kijken, bang omdat ik niet wist hoe ik die onder controle(?!) zou kunnen of moeten houden.
Dus is het dat dan? Angst? En is dit dan die controle waar ze het over hebben? Controle over m’n gevoelens? M’n gevoelens volledig onder controle houden zodat ze op geen enkele manier naar buiten komen, zichtbaar zijn?
Dus, ja, deze vraag heeft blijkbaar zin, hoewel ik tot nu toe geen idee had wat die vraag betekende en wat mijn antwoord op die vraag was of zou zijn. Dus die lijst met vragen is niet maar zo een lijst met vragen. Daar is zeker over nagedacht. Dus zou dan dit twaalfstappenprogramma dan eindelijk iets zijn waarmee ik verder kan, waardoor ik eindelijk kan gaan leven?