De laatste dagen heel veel gedacht over ‘nu’ en ‘verleden’ en ‘toekomst’. Gezegdes en gedachten in m’n hoofd als ‘je verleden heeft niets te maken met je toekomst’ en ‘wat ik nu doe heeft gevolgen voor morgen’ en ‘maak je geen zorgen voor de dag van morgen want iedere dag heeft genoeg aan z’n eigen kwaad’. Simpel dus…, of toch niet?
De laatste dagen besloot ik in te geven om wat plezier te maken, me niet druk te maken over geld, dus geld uitgeven, geld dat ik eigenlijk niet heb. En het is waar, morgen kan ik wel dood zijn en de berg met ‘rotzooi’ die er ligt om opgeruimd te worden is zo groot dat die paar dingen die ik nu doe in principe niets uitmaken. En er is nog steeds kapitaal genoeg, dus uiteindelijk heb ik geld genoeg, uiteindelijk… en voorlopig…, als ik wil, als ik ervoor kies.
En nog steeds denk ik erg veel aan hoe ik hier gekomen ben. Voor zover ik weet en me herinner met de beste bedoelingen. Voor zover ik weet ben ik netjes opgevoed en een goede zoon geweest, me volgens alle goede fatsoensnormen gedragen en geprobeerd een goede burger te zijn.
En ergens onderweg bleek dat ‘de wereld’ me niet nodig had, dat ik me moest ‘verkopen’. Ergens bleek dat er dingen van me verwacht werden die ik niet begreep, waar ik op de een of andere manier niet aan voldeed, niet aan kon voldoen, hoe goed ik ook m’n best deed. En omdat ik een enorme ‘drive’ heb, een enorme ‘kracht’ heb, erg ambitieus ben en ergens nog steeds geloofde in het goede(?), bleef ik doorgaan, doorgaan op blijkbaar de verkeerde weg.
Dus hier zit ik nu, in een klein vakantieachtig tripje dat ik eigenlijk niet kan betalen, nog steeds ergens met het gevoel, een gevoel dat ergens in de loop van de tijd steeds sterker werd, dat het toch niet uitmaakt wat ik doe, want het pakt toch niet uit zoals ik wil, het maakt andere mensen toch niet gelukkig, mensen willen me toch niet betalen voor hoe ik denk dat het het beste is. Het moet altijd op de manier van de ander, anders is het niet goed.
En vreemd, dit nu op te schrijven, want al schrijvende zie ik toch wel dingen waarom dingen zijn zoals ze zijn, waarom ik op de een of andere manier niet ‘pas’.
En ergens moet er toch iets zijn wat ik kan doen voor andere en wat tegelijkertijd mij gelukkig maakt, wat ik ook graag doe. Misschien zijn het nu inderdaad de inspiratie websites waar ik dat mee kan bereiken. Internet is groot en bereikt de meerderheid van de mensen, dus er moeten toch mensen zijn die graag lezen wat ik schrijf, die ik/we kan/kunnen inspireren met onze site Inspiration for Success.
En misschien kan ik tóch uiteindelijk mensen vinden die wél op prijs stellen wat ik doe op het gebied van internet, met het bouwen en marketen van websites, het helpen met de marketing van hún diensten en produkten.
Alleen hoe bereik ik die? Hoe bereik ik jullie? Of heb ik jullie al bereikt? Of moet ik iets anders doen, moet ik ergens anders kijken en zoeken naar publiek, naar klanten?
Graag jullie reactie, want ik ben ook maar een mens, net als jij, en heb dus ook aandacht nodig, misschien gewoon één regel commentaar van ‘ik heb je bericht gelezen, dank je’, als je wilt anoniem.
Of moet ik blijven geven en afwachten? Alleen lastig geven als je niet precies weet wat je klanten verwachten, willen. Of gewoon doorgaan met ‘mezelf geven’?