Ja, dingen opschrijven helpt of hielp me vaak. Dus misschien nu ook. En waarom hier? Eigenlijk geen idee, behalve dat ik misschien hoop dat er ergens een toverfee is die dit leest of zo, of een, ik weet zo eigenlijk niet het woord voor een man.
En gisteren ontplofte er dus een bom. En die zat er natuurlijk aan te komen. En ik, met al m’n goede bedoelingen en m’n misschien wat naïeve insteek zag het niet aankomen. Niet makkelijk, om situaties in te schatten. Om goed te reageren.
En het klopt dus niet dat je elke dag opnieuw kunt beginnen. Want die bom kwam op een moment dat er net weer dingen een beetje goed begonnen te gaan, dat er net weer een paar orders binnenkwamen, dat ik net weer het gevoel had dat ik (financieel) weer een beetje voor mezelf en voor de mijnen kan zorgen en misschien zelfs kan beginnen de financiële chaos op te ruimen die de laatste jaren ontstaan is.
En in principe is het allemaal niet zo erg en zo en dingen zijn altijd wel weer op te lossen. Maar ik voel me zo in de steek gelaten door allerlei mensen en instanties. En ik laat (nu) dus mensen in de steek omdat ik tijd nodig heb om die emotionele bom te verwerken. En de chaos wordt dus op dit moment weer ietsje groter en ik zie het gebeuren, maar op de een of andere manier lukt het me dan (even) niet om alles aan de kant te zetten en bijvoorbeeld gewoon aan het werk te gaan.
En het vervelende is dat die bom dingen net weer even wat lastiger maakt, dat ik wellicht om hulp moet gaan vragen terwijl ik een aantal dingen makkelijk zelf kon regelen. En het alternatief is weer duurder, dus de financiële chaos wordt ook weer een beetje groter.
En ja, het gaat allemaal terug naar keuzes, naar keuzes die ik maak. Of keuzes die andere mensen maken. Alleen ook nu, kiezen wat te doen kost even tijd en dat betekent dat voor m’n gevoel de chaos weer groter wordt. En ja, adviezen zijn makkelijk te geven, maar als je ergens middenin zit is het voor andere makkelijk praten. Ik moest vanmorgen denken aan m’n zus, toen die in een soortgelijke situatie zat. En toen wist ik het dus ook allemaal. Maar dus niet, terugkijkend.
Alleen het is dus niet alleen ik, ik ben dus niet de enige die het allemaal niet meer weet. Ik zag net het nieuws en de protesten in diverse landen over ‘werk’ en zo. Dus waarom doet niemand wat? Waarom doen de mensen waar het wél goed gaat niks? Ja, misschien zien die het niet, voelen die het niet, net als ik toen, toen het veel beter ging, toen het allemaal wat meer ‘gewoon’ was.
En natuurlijk denk ik veel aan Napoleon Hill, over de dingen die hij schreef in Think and Grow Rich. En aan al die andere mensen die het allemaal beter weten. En ja, nu ik dit opschrijf, dus aan mezelf toen ik het allemaal beter wist. Dat het allemaal je eigen verantwoordelijkheid is en zo. Tenminste daar komt het uiteindelijk volgens mij allemaal op neer. En iets als ‘eerst de ander’, ‘eerst geven’. En ik heb het allemaal geprobeerd, allemaal gedaan. En tot nu toe werkt het dus niet. En ja, misschien is deze periode, deze donkerte, inderdaad waar je doorheen moet om succesvol te zijn, om anderen te begrijpen, om de wereld beter te begrijpen. Maar in de tussentijd zie ik dus dingen nog steeds uit elkaar vallen, raak ik nog steeds dingen kwijt en ontneemt me dat steeds meer de moed en het enthousiasme.
En ergens diep in mij zegt ook iets dat het zo niet moet zijn. Dat er gewoon het plezier van reizen, van seks, van liefde, van, ja, werk, van vrienden ontmoeten moet zijn. Dat het leven bedoeld is om plezier te hebben, om te genieten en niet om alles uit elkaar te zien vallen, geen eten te hebben geen vooruitzichten te hebben. En niet alleen voor mij, niet alleen voor jou, maar voor iedereen.
En ik denk vaak terug aan de tijd dat ik wél enthousiast was, dat er energie was, dat er nieuwe dingen waren, ondanks dat er toen misschien ook die zwarte ondertoon was. En misschien is er dan toch iets veranderd, want die zwarte ondertoon is er niet meer. Dingen zijn meer zichtbaar.
En ja, ik geloof inderdaad wel dat Napoleon HIll gelijk heeft dat angst de grootste vijand is van success, en geluk voeg ik nu maar even toe. Want angst is wat me tegenhoudt om negatieve dingen in de ogen te zien, er wat mee doen, ze op te lossen. Angst om nog meer kwijt te raken is wat de hoop uitdooft. En misschien de grootste angst is dat ik het gevoel heb dat alles nu moet omdat anders de puinhoop alleen maar groter wordt. En angst dat ik misschien nooit (meer) zal bereiken wat ik graag wil aan reizen en plezier en zo is wat het enthousiasme uitdooft.
En het tegengif is moed voor zover ik weet. En ja, ergens weet ik dat ik door zal gaan. Ergens weet ik dat ik er dus waarschijnlijk niet uit zal stappen. Alleen weet ik nog steeds niet waarom het allemaal zo lang moet duren en waarom het zoveel pijn doet en waarom het zoveel moeite kost.