Transport in de Filipijnen gaat steeds meer per vliegtuig. Dat wil zeggen dat vliegen zo goedkoop en algemeen is geworden dat het concurreert met de veerboten die voorheen het belangrijkste transport tussen de eilanden verzorgden. En de laatste jaren heb ik niet zoveel gereisd en had dus niet in de gaten dat de veerboten veel mnder frequent varen dan voorheen. Ja, ik wist het, van andere mensen die tickets regelden en zo, maar ik had zelf nog niet ervaren hoe anders, hoe lastig het is dat er niet meer elke nacht twee of drie veerboten tussen Cagayan de Oro en Cebu varen.
Dus ik was gewend, sinds ik in de Filipijnen woon, dat je als je van Cagayan naar Cebu gaat je gewoon ’s avonds rond zes uur naar de haven kunt gaan omdat er rond zeven of acht uur ’s avonds twee of drie ‘overnight‘ veerboten gaan. En ja, er was het risico dat ze niet gingen of volgeboekt waren, maar negen van de tien keer, of eigenlijk nog vaker, kon je gewoon elke avond naar Cebu met de boot.
Maar dus niet meer. En daar kwam ik vorige week op een wat harde manier achter, want mijn plan was om maandag te vertrekken, maar dat lukte niet, want maandag is er geen boot meer naar Cebu. En die van dinsdag was volgeboekt. Dus de meest logische en uiteindelijk makkelijkste manier was vliegen, wat ik dus vorige week woensdag ook gedaan heb. Maar ik houd niet zo van vliegen en het is meer gedoe en zo met inchecken en sinds een paar maanden is er een nieuw vliegveld dat een half uur of zo verder van de stad ligt. Maar goed, het is sneller en ik kan me voorstellen dat de meest mensen de voorkeur geven aan vliegen boven varen omdat het inderdaad veel sneller is. MIjn terugreis had ik nog niet geboekt omdat mijn plan voor de afgelopen week, zaken en privé nog niet helemaal vaststond. En achteraf maar goed, want zoals ik volgens mij eerder schreef was ik een paar dagen geleden veel later in Dumaguete dan m’n bedoeling was vanwege vertraging van de veerboot tussen het eiland Cebu en het eiland Negros, die overigens wel gewoon altijd gaat, maar dat is meer zoiets als een Nederlandse rivierpont.
En met mijn ervaring met de heenreis die ik niet kon maken begon ik dus in Dumaguete mijn terugreis te plannen en probeerde die ook te boeken. En opnieuw as mijn voorkeur de boot. Maar omdat de beperkte schema’s nieuw zijn kon ik er niet precies achterkomen wat nu het huidige schema is, hoewel ik al relatief snel te horen kreeg dat er maandag geen boot was van Transasia, mijn favoriete veerboot tussen Cagayan de Oro en Cebu. Maar schema’s van andere maatschappijen waren niet beschikbaar, dus besloot ik mijn intuïtie maar te volgen en me niet te druk te maken.
Toch werd ik wat bezorgd toen ik gisteren bij aankomst in Cebu nog steeds geen ticket kon boeken omdat het zondag was, ondanks dat ik wel begreep dat er dus vandaag, vanavond geen veerboot naar Cagayan de Oro was. Maar alternatieven waren er wel, naar andere plaatsen, één niet zo ver en een andere wél ver. En tot vanmorgen zat het me allemaal dus niet lekker en was ik dus best wel bezorgd over hoe ik nu terug zou gaan naar Cagayan de Oro, want ik had nu zo’n beetje een week m’n e-mails niet gelezen en daar konden dus best dringende dingen tussenzitten.
Maar goed, uiteindelijk vanmorgen samen met John waar ik op bezoek ben, naar een reisbureau gegaan en al mijn zorgen maar aan de kant gezet en inderdaad maar gewoon de mevrouw achter de balie het initiatief laten nemen, gewoon haar toestaan mij te helpen met wat ik wilde, en dat was gewoon zo snel en zo goedkoop mogelijk naar Cagayan de Oro. En dat liep dus perfect, ondanks dat ik nu toch (weer) per vliegtuig terugga, maar het proces was goed en ik was tevreden met het resultaat.
En na dit lange verhaal de moraal van dit verhaal. Ik kwam en kom er namelijk steeds meer achter dat inderdaad je eigen ‘mindset‘ het vaak onmogelijk maakt dat andere mensen je helpen. Want mijn mindset was en is nog steeds een beetje iets als dat veerbootmaatschappijen en vliegmaatschappijen en andere bedrijven en mensen je in het algemeen iets zo duur mogelijk proberen te verkopen. Maar vanmorgen bedacht ik dus dat dat niet waar was. Dank u wel, de mevrouw van ICS die me op een harde manier duidelijk maakte dat ze me probeerde te helpen, dat ze me al geholpen had, terwijl ik nog steeds met m’n eigen gedachten iets probeerde door te drukken wat al geregeld was.
En dus was mijn insteek vanmorgen gewoon de mevrouw achter de balie te vertellen wat ik wilde: zo snel en zo goedkoop mogelijk naar huis, naar Cagayan de Oro wilde, liefst met de veerboot, maar vliegen was ook een optie. En dat deed ze dus, me daarmee helpen. En dat ging dus prima. En het was dus mijn ‘open mind‘ die dat toeliet, waarbij ik voorheen denk ik wat meer een gesloten ‘mind‘ had.
Een tweede moraal, of eigenlijk gedachte, is dat ik steeds meer het gevoel heb dat vooruitgang niet altijd vooruitgang is. Want vliegen is dus sneller en voor veel mensen gemakkelijker. Maar het betekent dus wel dat je nu dus reizen tussen Cebu en Cagayan de Oro veel verder vooruit moet plannen, waar je voorheen gewoon eind van de middag of ’s avonds naar de haven kon gaan en gewoon de volgende morgen in Cebu of Cagayan de Oro was. En gerelateerd aan de problemen die ik met mijn internetverbinding ervaar, die hebben zeer waarschijnlijk te met dat internet, zeker draadloos internet, steeds gewoner wordt en dat dat óf capaciteitsproblemen geeft bij de internet provider óf inderdaad de overheid heeft doen besluiten limieten te zetten op draadloze verbindingen, al dan niet gebaseerd op werkelijke problemen.
Ja, en die hond daar kan ik denk ik beter een andere keer over vertellen, maar ik was blij dat John mijn capaciteiten op hondengebied zag en waardeerde. Dank je Cesar.