Een goed begin van de dag was het best wel, want we zijn vanmorgen veilig aangekomen in Dumaguete, na een best wel lange autoreis van iets van acht uur of zo, gevolgd door een bootreis van drie en een half uur. En de reden is wat minder, want de moeder van een goede vriendin is overleden, en we wilden graag de begrafenis bijwonen, maar toch ergens wel weer goed, want we zijn er in ieder geval uit, en dit keer samen.
En ergens dus ook weer niet echt verdrietig of zo, want de moeder van onze vriendin was ergens in de tachtig of negentig of zo en was de laatste tijd steeds wat minder na onder andere een (kort?) verblijf in het ziekenhuis. En ik heb gemerkt dat het in dat soort situaties gewoon goed is, als iemand gewoon oud is geworden en dan gewoon ‘heengaat’, dat het dan gewoon tijd is om het leven hier op aarde te verlaten, dat het lichaam gewoon ‘op’ is. Dat heb ik onder andere gemerkt met mijn oma, die ook iets van zesennegentig was en ook geleidelijk gewoon ‘weggleed’. En dat was gewoon goed, dat was gewoon natuurlijk.
En natuurlijk mis ik haar, en natuurlijk missen andere mensen haar denk ik ook. Maar ik denk dat de meeste mensen, of eigenlijk iedereen wel, gewoon vonden dat het goed was, dat het genoeg was.
En hetzelfde was eigenlijk het geval met mijn vader, die na iets van tachtig jaar supergezond te zijn geweest en op enkele keren na nooit ernstig ziek was geweest, opeens kanker bleek te hebben en ook in een paar maand ‘gewoon wegging’. En dat was best vreemd, dat iemand die zo gezond was en gezond leefde opeens kanker bleek te hebben. Maar het was ook gewoon goed, want hij is maar een paar maanden ziek geweest en heeft ‘maar’ een paar weken echt wat geleden, want hij had onder andere longkanker en kon niet genoeg ademen, kreeg niet genoeg zuurstof meer binnen.
En gek nu ik over m’n vader schrijf moet ik wat huilen. Ergens betekent dat toch dat dat veel meer voor me betekent dan m’n oma die overleed. En ik kan niet precies verklaren waarom, maar misschien heeft het te maken met dat ik nog altijd geen vrede heb met m’n vader. Dat ik hem nog altijd dingen verwijt, onder andere dat hij me voor m’n gevoel nooit geholpen heeft met werk, met een baan vinden, met klanten vinden.
En er waren wat keren dat ik het gevoel had dat het goed was, onder andere toen ik wegging, terug naar de Filipijnen nadat ik hem een paar maand voor hij overleed opzocht. Iets wat ik eigenlijk niet wilde, maar wat m’n partner er voor m’n gevoel doordrukte. Maar ik weet nog precies hoe het was toen ik vertrok. Heel vreemd, want ik ging dus weg en hij stond achter het raam en zwaaide. En we wisten allebei denk ik dat dat zeer waarschijnlijk de laatste keer was dat we elkaar zagen. En dat was dus ook zo.
En ik herinner me dat we ook nog gepraat hebben over dingen die me dwarszaten. En ergens was dat goed, maar ik weet niet precies meer of ik op dat moment ook het gevoel had dat alles ook echt gezegd, opgelost wat. Ik geloof het niet, want hij wilde toch niet toegeven wat hij fout gedaan had of zo. En achteraf bleek dus dat het niet goed was, want tot op de dag van vandaag kan ik hem niet vergeven, heb ik toch een soort wraakgevoelens richting mijn vader.
En ja, ik ken alle theorieën en zo, dat die dingen alleen maar met mij te maken hebben en dat ik mezelf moet vergeven en zo en die dingen achter me moet laten. En dat ik alleen maar mezelf pijn en tekort doe met dat soort gevoelens. En daar heb ik ook best een aantal keren aan gewerkt en ik denk ook wel opgelost. En ik geloof ook wel dat dat allemaal waar is en zo. Maar theorie en ‘weten’ is toch wat anders dan doen en voelen. En hoe vergeving nu precies werkt weet ik nog steeds niet.
Dus wat nu, wat kan ik nu doen, nu ik dit opschrijf, nu ik dit deel met ‘de wereld’. Is er nu iets wat ik voor mezelf kan doen om ‘mijn vader’ eindelijk achter te laten en m’n eigen leven te gaan leiden? Of is er iets wat ik voor jou, degene die dit leest kan doen?
En even voor de duidelijkheid, mijn vader heeft niets verkeerd gedaan. Hij heeft gewoon z’n best gedaan, meer dan dat zelfs denk ik. Dus dit heeft allemaal niets met m’n vader te maken en wat dat betreft heb ik hem allang ‘vergeven’. En nu ik dit zo opschrijf bedenk ik me dat ik hier al eens eerder over geschreven heb. Misschien maar eens kijken of ik dat bericht of die berichten kan vinden en er naartoe kan linken of zo.
En ja, dat is ook gek met schrijven van een blog, elke dag (behalve zondag :)), zeker op de manier waarop ik het doe, met elke dag een kort bericht over m’n ervaringen en gevoelens en zo. Want ik heb dus geen idee of ooit iemand deze dingen nog zal lezen en wie dat dan zou moeten zijn. En wat daar dan het nut van zou zijn.
En ja, ik denk natuurlijk ook weleens aan als ik er niet meer zou zijn, als ik morgen door zou gaan of zo. Zou dan iemand deze blog en Inspiration for Success ‘redden’ voordat het domein vrijvalt omdat het niet betaald is? En ja, dat soort dingen denk ik ook wel over andere dingen die allemaal van mij afhangen, alle technische dingen van Active Discovery Designs en zo. En ja, natuurlijk is dat allemaal best wel eenvoudig op te lossen door dingen op te schrijven en zo. Maar ik heb in m’n leven geleerd dat er vaak zoveel verandert dat het regelen van dat soort dingen futiel lijkt.
Maar genoeg voor vandaag, want ik weet zo even niet wat verder te schrijven. Ik voel me ‘leeg’. En nee, dus niet een echt inspirerend einde of zo. Niets nuttigs als een wijze les voor nu, tenzij die nog komt als ik dit bericht publiceer. Want de sites openen dus nog steeds niet, dus maar gewoon deze teksten opslaan en morgen of zo publiceren.
Dus tot morgen :).