Ja, hoe moet ik nu beginnen. Want ik was best wel jaloers toen ik de brief, de kerstwens van m’n ex-partner las. Want in die brief stond toch zo’n beetje het leven beschreven dat ik ook wilde hebben en het leven dat we samen ook hadden. En ik weet dat hij dit leest, dus misschien is dit ook een beetje een brief aan hem. Of toch niet?
En het had zo anders zullen gaan, zo anders moeten gaan. Want we zouden samen oud worden. En dat was ook het beeld dat ik in m’n gedachten had. Maar op de een of andere manier was toch dat aziatische belangrijker, nee niet bewust, maar blijkbaar onbewust. En nee, die scheiding had ik nooit gewild. En met alles wat ik nu weet had het misschien ook niet gehoeven. Want nu gebeurde het dus niet, ondanks dat alles veel onwaarschijnlijker was.
En het had zo anders moeten gaan, ik ben ingenieur, kon goed leren en dan komt alles goed, dan krijg je een goede baan. En dan heb je dus een gewoon leven. Maar dus niet, want als je drie keer te horen krijgt dat je niet goed genoeg bent en een vierde keer gaat het bedrijf failliet, dan heb je dus niet gewoon een baan en een gewoon leven.
En dat maakte het lezen van die brief zo moeilijk. Want Nico lijkt dus wel die gewone baan te hebben. En dus wel die gewone relatie en dat gewone leven, die dingen die ik ook zo graag had willen hebben. En ja, natuurlijk weet ik dat het bij hem ook niet allemaal vanzelf gegaan is. En natuurlijk weet ik dat hij er eerder uit gaat dan ik, dat ik koppig en eigenwijs doorga, ook als dingen niet goed gaan of misschien niet goed zijn.
Maar toch, lezen over al die vakanties en auto’s die gekocht en vervangen worden en zo vond en vind ik best wel moeilijk, zeker om ik het vanwege mijn opleiding en m’n verstand, m’n intelligentie beter had moeten doen. En ik schaam me zo dat ik niet in staat ben geweest om dat allemaal op een ‘gewone’ manier te bereiken, gewoon voor mezelf zorgen, gewoon m’n eigen geld verdienen, gewoon sparen. Want dat laatste kon ik zo goed. Maar als je niks meer hebt, niks meer verdient, dan gaan al die ‘gewone’ dingen die ‘gewone’ regels niet meer op. En toch schaam ik me nog steeds. Want ik had het allemaal zoveel beter willen doen.
En dat harde werken, ja dat zou ik ook graag wat meer doen. Maar dat is niet makkelijk, niet makkelijk hier en misschien niet makkelijk als je mij bent, als mensen je misschien wat minder goed begrijpen dan gemiddeld, als je niet precies doet wat mensen verwachten of zo.
En ja, ergens, natuurlijk, weet ik dat ieder mens z’n eigen leven moet leiden. En ik zie steeds meer dat je niet alles zelf in de hand hebt, dat je je niet over alles wat fout gegaan is, wat fout gaat, schuldig hoeft te voelen. Dat er krachten zijn die groter zijn dan een mens, dat een mens ergens toch deel is van een groter geheel waarin hij een rol speelt die hij niet altijd begrijpt.
En zou ik het anders doen, zou ik het werkelijk anders willen? Nee, ik denk het niet.
Maar toch mis ik ergens dat ‘gewone’, dat simpele hebben van een auto, dat simpele hebben van een baan, dat simpele gewoon verdienen van geld.
En ja, het gaat beter en ik voel me sterker, sterker dan ik me ooit gevoeld heb. Maar toch, ik zou zo graag wat meer van dat ‘gewone’ hebben, ondanks dat mijn dromen en doelen groter zijn, groter zijn dan ooit. En de kans dat ik ze bereik ook groter zijn dan ooit.
Maar toch…