Ja, daar lag ik weer op een zelfde soort manier. En ik zie nog steeds niet precies hoe het anders moet. En ik weet nog steeds niet precies hoe ik het anders had moeten doen.
Het leven geeft je blijkbaar terug wat je niet leert, niet wilt leren, niet kunt leren. En met steeds hardere lessen. Dat is denk ik iets wat ik geloof en nu ik dit zo opschrijf is dit misschien ook een ‘limiting belief‘.
Maar iedereen doet toch z’n best, doet wat hij of zij kan? Ik doe toch wat ik kan? Ik doe toch zoals ik denk dat het het beste is?
Waarom lijkt dan het leven bij anderen dan vaak zoveel beter. En ik lees erg veel over succesvol zijn en zo en lees dan ook dat je jezelf, dat ik mezelf, niet met anderen moet vergelijken. En dingen gaan beter, maar toch ook niet. En ik denk dat ik leer, geleerd heb, maar toch ook niet.
En er zijn gewoon dingen die ik niet wil, die niet goed voelen. Is dat dan wat ik moet leren? Dingen doen op een manier die niet goed voelen, die ik niet wil? En zit ik nu weer in m’n slachtoffer rol?
Toch een leerzame dag. En toch ook iets van ‘maar ik ben toch goed genoeg’? En ik ben niet goed genoeg, in ieder geval niet goed genoeg voor mezelf, want ik ben niet waar ik zijn wil, ik doe niet de dingen die ik wil doen. Ja, het voelt nog steeds alsof ‘omstandigheden’ en ‘anderen’, ‘andere mensen’ in de weg staan.
Toch nog maar eens heel diep in mezelf kijken, wat ik nu écht wil. Want op de een of andere manier werkt dit niet, werkt het niet.
En hoe diep zitten nu patronen, patronen die niet werken?
Of gaat het toch allemaal om ‘de ander’?
En ik zie net de categorie ‘geduld’. Misschien toch maar wat meer geduld hebben? Geduld hebben met mezelf, geduld hebben met anderen?