Iemand maakte een opmerking dat ik alles op de Guus Ellenkamp manier wil of doe. En dat dat dus niet goed is, dat ik me moet confirmeren aan, ja, aan wat eigenlijk? Het klonk als aan de (Nederlandse) wet. En die was dus volgens die persoon niet te veranderen of zoiets.
En daar ben ik de laatste tijd best veel mee bezig, met goed en fout. Want op de een of andere manier doe ik alles fout, tenminste volgens andere mensen en ook als je kijkt naar de resultaten die ik bereikt heb of het succes dat ik bereikt heb. En ook gerelateerd aan m’n eigen standaarden.
Maar hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik me realiseer dat er inderdaad maar één wet is. En dat is inderdaad mijn wet, of jouw wet. Want hoe zou iemand anders voor jou of mij kunnen bepalen wat goed is, of slecht?
En nu weet ik dat ik dingen vaak anders interpreteer dan anderen, dat woorden voor mij vaak iets anders betekenen dan voor anderen, dus het kan hier om een soort woordspelletje, betekenisspelletje gaan. Of anders gezegd, om een misverstand, of misverstanden. Dus waar gaat het nu eigenlijk over?
In de eerste plaats misschien over dingen die werken of niet werken. En voor mij werken heel veel dingen niet, dus zou je me kunnen verwijzen naar wetten of regels die in het algemeen gelden, wetten en regels die werken. Maar voor wie werken ze? Voor de meerderheid? Voor het gemiddelde? Voor jou? Voor mij? Voor de mensheid of voor een groep mensen zoals een volk of de bevolking van een land?
En wanneer werken ze? Of werkten ze? Want in ieder geval veranderen wetten continu, in ieder geval wetten van landen. Dus wat vandaag goed is kan morgen fout zijn, en omgekeerd. En ook ongeschreven regels tussen mensen veranderen, dus ook daar geldt dat wat vandaag goed is morgen fout kan zijn, of omgekeerd.
En ik blijf maar nadenken over wat ik nu precies fout heb gedaan of fout doe (in de ogen van anderen?). En als ik terug kijk weet ik nog steeds niet hoe ik het anders had moeten doen, want op momenten dat ik beslissingen nam die achteraf fout(?) waren, nam ik die beslissingen omdat ik dacht dat dat op dat moment het beste was om te doen, of niet te doen. En dat doe ik nog steeds. En het moeilijkste vind ik op dit moment dat ik beslissingen neem die mensen benadelen. Alleen moet ik dan dingen opgeven die ik niet op wil geven omdat ik anderen benadeel? Gaat het leven dan alleen om anderen? Ja, ‘ze’ zeggen van wel, maar wie zijn ‘ze’? En gaan ‘ze’ dan ook mijn rottigheid oplossen, de dingen waar ik benadeeld wordt door anderen?
En als ik terugkijk begon al mijn rottigheid met dat ik niet goed genoeg was voor het bedrijfsleven. Of om te werken, m’n brood te verdienen in Nederland. Want volgens de gangbare regels waren op de een of andere manier mijn sociale vaardigheden niet goed genoeg. Of, zoals iemand het recent zo mooi zij, mijn Emontionele Intelligentie (EQ) is te laag. En je wilt niet weten hoeveel moeite ik gedaan heb om mijn sociale vaardigheden te verbeteren, hoeveel cursussen ik gevolgd heb en hoeveel boeken ik gelezen heb. Maar het was dus niet goed genoeg.
En nu ben ik weer aan het klagen zie ik. Maar wat moet ik dan als ‘iedereen’ zegt dat ik het niet goed doe. En dat m’n EQ te laag is. En dat m’n sociale vaardigheden onder de maat zijn. Daar vertel je me niets nieuws mee, en ik zou nog steeds niet weten hoe ik dat nu omhoog zou moeten krijgen, m’n EQ. Of wat ik nog meer zou moeten doen om m’n sociale vaardigheden te verbeteren.
En ik zie net wat de vijf belangrijkste EQ-eigenschappen zijn:
- Zelfkennis. Mensen met een hoog EQ hebben het vermogen om de eigen denkwijze, mogelijkheden en onmogelijkheden te kunnen inschatten en daar conclusies uit te trekken.
- Optimisme. Mensen met een hoog EQ denken positief over hun eigen mogelijkheden en laten zich niet snel uit het veld slaan.
- Kunnen afzien. Mensen met een hoog EQ kunnen het opbrengen om te werken aan iets wat ze op lange termijn willen.
- Empathie. Mensen met een hoog EQ kunnen zich goed verplaatsen in de gevoelens van anderen.
- Sociale vaardigheden. Mensen met een hoog EQ kunnen goed met zowel bekenden als vreemden omgaan.
En ik zie in bovenstaande en in het artikel op Wikipedia niet direct of en hoe ik dat kunnen verbeteren, en op welke termijn.
Dus heb ik zelfkennis? NIet zoveel denk ik want ik denk dat ik niet goed m’n eigen mogelijkheden en onmogelijkheden kan inschatten.
Ben ik optimistisch? Ja, ik denk het wel, want ik ben altijd doorgegaan, ondanks falen en zo en ik begin altijd weer nieuwe dingen, ondanks dat het allemaal foutging.
Kan ik afzien? Ik denk het wel, want ik ga nog steeds door met werken aan m’n relatie en m’n carrière, ondanks dat die dingen nooit echt goed van de grond gekomen zijn.
Ben ik empathisch? Geen idee. Mensen zeggen van niet, maar ik heb vaak het gevoel dat ik wel weet wat andere mensen denken en voelen. Maar met dat laatste kom je weer op zelfkennis, maar wie bepaalt dat überhaupt, wat waar is over ‘jezelf’?
Heb ik sociale vaardigheden? Geen idee, maar ik weet wel dat ik in het algemeen op iedereen afstap en in het bijzonder met vreemden best vaak leuke gesprekken heb. En ik weet ook dat ik bijna alle mensen die ik langer ken nu verloren ben, alleen betekent dat laatste dan dat ik sociaal niet vaardig ben? En zo ja, wat zou ik daar dan aan moeten doen?
En gek, ik heb het gevoel dat ik mezelf weer aan het verdedigen ben. Waarom zou ik dat moeten? Omdat ik ‘volgens de maatschappij’ dingen fout doe? Of omdat m’n leven niet werkt zoals ik graag zou willen? Maar dat is toch allemaal aan mij om te beslissen, wat goed of fout is of wat werkt of niet? Of wat volgens mijn geweten wel of niet goed is?
En moet ik me dan maar confirmeren aan wat ‘goed’ is om bijvoorbeeld zelf m’n geld te kunnen verdienen? Want dat zou betekenen dat ik mezelf binnenstebuiten zou moeten keren om aan de eisen van ‘de maatschappij’ te voldoen? Is het dat waard? Is dat leven?
Vreemd artikel tot nu toe, maar wel goed om dat allemaal eens op te schrijven, te verwoorden. Maar eens even wat verder op me in laten werken.
En ik vond een heel mooi document over emotionele intelligentie. En veel meer.