Heel veel herkenning in de diverse Coda dingen en groepen waar ik de laatste tijd mee bezig ben. Maar ook angst, want ben ik nu echt ziek zoals een alcoholist alcoholverslaafd is en een drugsgebruiker drugsverslaafd is? Want kan ik ooit nog weer een gewoon leven leiden zoals ik dat vroeger min of meer kende? Of bestaat er inderdaad een andere manier van leven dan zoals ik het ken?
En weer zo’n vreemde ‘ziekte’, net als homoseksualiteit, iets wat je aan de buitenkant niet kunt zien, iets wat je alleen maar zelf kunt voelen. En dus in vergelijking met alcoholisme en drugsgebruik veel moeilijker te herkennen, laat staan uit te leggen aan anderen.
En met wat ik nu weet is het een hele subtiele ziekte, een destructief proces waar je heel moeilijk vat op kunt krijgen, iets wat heel moeilijk te herkennen is. Alleen als ik naar m’n eigen leven kijk moet het wel iets heel vreemds en subtiels zijn om een leven op zo’n rare manier iit de hand te laten lopen, te laten mislukken. Want ik kom uit een, voor zover ik wist, uit een best wel normaal en goed gezin. En ik kon goed leren en heb zelfs een diploma op universitair niveau. En ik heb oom goede banen gehad, zelfs bij KPMG gewerkt, een top-organisatie, dus ik ben zeker niet dom of gek als je naar dat soort feiten kijkt.
Maar als ik kijk naar hoe m’n leven langzamerhand steeds verder uit de hand leek te lopen en nu zo’n beetje volledig tot stilstand is gekomen dan moet er dus wel iets geks, iets bijzonders aan de hand zijn. Want iets als gebrek aan communicatieve vaardigheden, iets wat ik regelmatig in m’n leven, m’n loopbaan te horen kreeg verklaart niet hoe m’n leven zo volledig uit de hand is gelopen.
En codependency lijkt antwoord te geven op wat er gebeurd is, waar ik sta en hoe ik hier gekomen ben. Alleen hoe nu verder is me nog niet helemaal duidelijk. Of eigenlijk is het me helemaal niet duidelijk en ben ik best wel bang, in een vreemd land, zonder uitkeringen en zo en zonder voldoende geld en/of werk.
En het meest beangstigende of vreemde is dus dat je sls codependent niet weet hoe je om hulp moet vragen, kunt vragen. Want dat doe je dus op de een of andere manier op een manier die andere mensen afstoot of zoiets. En dat herken ik heel goed, want voor m’n gevoel heb ik best wel vaak om hulp gevraagd. Maar dus niet gekregen. En dat snapte ik dus niet. Maar nu dus wel, min of meer.
Dus hoe vraag je nu om hulp? Heel hard ‘help’ roepen? Maar hoe dan? En naar wie?
Hoe doe jij dat, om hulp vragen? En werkt dat? En weet je waarom wel of niet?