Ja, en toen kreeg ik een onverwacht kado en nee, ik was er niet blij mee, want we hebben weer een hoop geld geleend en het eerste wat er blijkbaar in m’n partners hoofd opkomt is dat ik een Android nodig zou hebben of leuk zou vinden. En het bleek nog een dure te zijn ook, zelfs duurder dan de monitor die ik in gedachten heb om mezelf kado te doen als er weer een klein beetje geld binnenkomt.
En ik keek dus niet blij en ik was dus niet blij, want ik haat smartphones en blijkbaar weet m’n partner dat dus niet. En het geld had ik dus liever aan een nieuwe monitor besteed, want een monitor gebruik ik het grootste deel van de dag en een smartphone heb ik helemaal niet nodig, hoewel m’n businesspartner voor DoctorsConnect wilde dat ik er één aanschafte om te kunnen testen.
Dus hoe doe je dat nu met een Filipijnse partner die verwacht dat je blij bent met een groot kado dat hij voor je heeft gekocht terwijl dat ding zo’n beetje de laagste prioriteit in m’n leven heeft? We hadden er bijvoorbeeld hout voor kunnen kopen en een paar dagen een timmerman kunnen huren om hier en daar onze dakgoot te repareren want die begint overal uit elkaar te vallen. Of inderdaad een nieuwe monitor voor m’n computer, want ik wil heel graag een wat grotere monitor hebben want mijn oude monitor is kapot en ik gebruik nu een wat kleinere monitor die me toch al een naar gevoel geeft vanwege de historie.
En ik weet het dus niet meer want zelf slaag ik er niet goed in een redelijk inkomen, of wat voor inkomen dan ook, te verdienen, dus heb ik het één of twee maand geleden maar opgegeven en het regelen van de financiën maar aan m’n partner overgegeven omdat hij zei dat hij het dan maar moest doen.
En dat maakt het ook zo moeilijk voor mij om volgens mijn eigen normen en waarden te leven, de normen en waarden waar ik mee ben opgegroeid. Want ik heb voor m’n gevoel alles geprobeerd om het zelf te doen, om gewoon te werken, al dan niet voor mezelf, al dan niet voor een baas, maar tot nu toe leek niets te werken.
En dan maakt het op een gegeven moment niet meer uit. Ja, het maakt wel uit, maar op een gegeven moment kan het je niets meer schelen of je het nu ‘goed’ of ‘fout’ doet, want alles lijkt dezelfde uitkomst te hebben: mensen zijn niet blij met mij. Dus waarom zou ik dan nog moeite doen om dingen op te lossen die kilometers boven m’n hoofd gegroeid zijn? Wie zou dat nog doen?
En ja, natuurlijk maakt het me wel uit, natuurlijk had ik het graag anders gezien. En natuurlijk kan ik nee zeggen tegen m’n partner als hij weer om geld komt vragen. Maar als je al jaren, tientallen jaren moeite hebt gedaan om een al dan niet fatsoenlijk inkomen te verdienen en zelfs je standaarden al verlaagd hebt tot iets als ‘als er maar EUR 500,= binnenkomt kan ik in ieder geval eten kopen en voor de honden zorgen’, dan weet je het dus op een gegeven moment niet meer als je in een goed, hogere middenklasse, gezin in Nederland bent opgegroeid en een diploma als ingenieur van de Universiteit Twente hebt.
Dus maakt dit me allemaal gelukkig? Nee, natuurlijk niet. Maar als dingen op de een of andere manier niet werken zoals je verwacht, al heel lang niet, dan weet je het dus op een gegeven moment niet meer.
En zit ik nu te klagen? Vast wel. En probeer ik dingen nog steeds wél te laten werken? Ja, natuurlijk. Maar is dit ‘normaal’ en maatschappelijk acceptabel? Nee, in ieder geval niet volgens Nederlandse standaarden.