Meestal schrijf ik m’n Engelse bericht eerst, maar zojuist had ik het gevoel hier eerst te schrijven ondanks dat ik geen idee heb wat ik moet schrijven.
Dus misschien maar terug naar het doel of de doelen van deze website, van deze blog. En ik lees dus net die pagina en ergens heb ik het gevoel dat ik nog steeds in een kringetje aan het ronddraaien ben want ik zie ‘2013’ en dat is twee jaar geleden en dat is best wel lang en er is niet echt iets veranderd in m’n leven (en daar ben ik niet blij mee).
Maar ergens zie ik ook dingen op die pagina die wel veranderen of veranderd zijn, dingen als geduld, een begrip waar ik nu iets meer van begrijp en ook luisteren en observeren, waar ik heel langzaam iets meer van begin te doen.
En ja, ik heb zelfs ergens een rem gevonden waarmee ik mezelf kan stoppen als ik doordraaf, wat ik nogal eens doe met vaak negatief of desastreus effect. Op de een of andere manier krijg ik nu toch een signaal als ik maar doorga en doorga en anderen niet meer zie, anderen verlies. En dat signaal wilde ik altijd graag, want ik had het gevoel dat ik dat niet had, dat er geen trigger was waardoor ik merkte dat dingen niet meer werkten, dat er geen contact meer was met anderen.
Dus is er dan toch hoop, iets wat ik al heel lang vergeten was? Kan ik dan toch eindeiljk een wat normaler, rustiger, vrijer leven leiden? Is er dan toch ergens licht, ja aan het einde van die tunnel? Is er een einde aan die donkere lange tunnel die steeds eindelozer lijkt te zijn waardoor ik steeds meer het gevoel heb dat het toch allemaal niets uitmaakt?
We zullen zien.