En nu ben ik een beetje op. En ik bedenk me dat deze berichten vaak gaan over hoe moe ik ben en zo. En dat is natuurlijk niet leuk om te lezen, dat voelt wellicht alsof ik alleen maar zit te klagen. En dat is natuurlijk ook zo.
En de laatste dagen bedacht ik me ook dat er de laatste jaren eigenlijk niets veranderd is in m’n situatie. Of eigenlijk geld dat voor m’n hele leven. Maar hoe doe je dat dan, veranderen? Want heel lang geleden heb ik al geleerd dat je altijd jezelf meeneemt, hoe ver je ook van huis bent. Dus ‘weglopen’ helpt niet, is de oplossing niet. En weglopen heb ik dus vaak gedaan, en doe ik misschien nog steeds wel.
En ja, de laatste tijd denk ik steeds vaker aan weggaan, aan opnieuw beginnen. Ergens werk vinden en weer een nieuw leven opbouwen, gewoon zelf, alleen, ondanks dat dat op je eenenvijftigste best wel eng is, zeker omdat ik dat dan bijvoorbeeld in Manila zou doen.
Want ergens ben ik het zat met een partner die er niet voor me is en dat eindeloze gedoe rondom geen werk, geen geld hebben.
Maar toch is er ook dat gevoel van niet opgeven, dat gevoel dat ik er misschien of wellicht bijna ben. Dat het tóch anders kan, ook hier in Malasag met Lee.