Gek, onderweg naar huis in een Jeepney had ik het gevoel dat het binnenkort over zal zijn, dat ik binnenkort weer ‘gewoon’ kan leven, weer een auto zal hebben en zo. En het was een soort ‘weten’, een soort zekerheid, heel vreemd.
En op hetzelfde moment voelde ik dat ik het zal missen, het onder de gewone mensen zijn en dat maakte me wat verdrietig, wat weemoedig. Want ergens ben ik me veel dichter bij de arme mensen gaan voelen. Of misschien beter gezegd, ben ik me meer mens gaan voelen.
Dus waarschijnlijk heeft God toch een plan gehad met me door zo’n diep dal te laten gaan. Zodat ik dingen beter begrijp. En dus meer kan doen voor anderen, in de toekomst, als het beter met me gaat.