Ja, daar heb ik nog steeds moeite mee, het tellen van mijn zegeningen. Het kost me bijna elke dag moeite om het lijstje op die pagina te maken. Meestal zitten er heel veel ‘maren’ op de achtergrond en voel ik me er niet echt goed bij. Die schrijf ik overigens bewust niet op en bewust schrijf ik geen commentaar zoals een paar dagen geleden en nu dit bericht.
Ik heb nog steeds geen idee, eerlijk niet, hoe andere mensen dat doen, hun zegeningen tellen en zich daar goed bij voelen en anderen zoals mij te adviseren om dat ook te doen. Het maakt me ergens erg jaloers, iets als ‘waarom kunnen anderen dat nu wel’, of ‘wat is er mis met mij’?
Ja, op de een of andere manier moet je het allemaal zelf doen en op de een of andere manier werken adviezen van anderen soms of vaak niet voor mij (of jou denk ik nu). En ja, ik weet zo langzamerhand ook dat ik kinderiljk denk, denk als een kind, niet echt als volwassene. Maar waarom ‘moet’ ik dan denken als volwassene? Zei Jezus niet iets als ‘wordt als de kinderen’? En waarom zou iemand anders het beter weten dan ik?
En ja, dat laatste roept een soort antwoord op, want misschien zou ik van ervaringen van anderen kunnen leren, kunnen leren om wél gelukkig te zijn, wél die zegeningen echt te zien.
Maar uiteindelijk moet je het natuurlijk toch allemaal zelf doen. En dat is niet altijd even makkelijk, dat valt niet altijd mee.