Ja, de laatste dagen kwam toch weer het ‘moeten’ naar boven. Voor m’n gevoel ‘moet’ ik altijd van alles en dat gaat op de een of andere manier terug naar dat ik van m’n vader altijd alles ‘moest’.
Vreemd, hoe dingen uit je kinderjaren of jeugd blijkbaar zoveel invloed hebben op je leven en voor zover ik weet ben ik niet de enige die dat zo ervaart. Misschien ervaart iedereen dat wel in meerdere of mindere mate.
Natuurlijk weet ik inmiddels wel, in ieder geval met m’n verstand, dat in principe alles in het leven een keuze is, dat een mens niets ‘hoeft’. Hoewel, ik neem aan dat de meeste mensen toch wel verantwoordelijkheid voelen, vooral als je kinderen hebt natuurlijk. Of een afhankelijke partner of zoiets. Ik heb geen kinderen, maar voel me erg verantwoordelijk voor de mensen hier in huis en de honden die we hebben. En zelfs voor de vissen en het vogeltje. En nu moet ik inwendig lachen, want nu hoor ik precies m’n moeder.
Dus ja, ik kies ervoor om hier te blijven wonen en de belangrijkste reden die ik voel zijn inderdaad de mensen om me heen en vooral de honden. Dus inderdaad een soort verantwoordelijkheidsgevoel. Verstandelijk klopt het denk ik niet, want de mensen die voor m’n gevoel van me afhankelijk zijn zijn dat natuurlijk niet. En de honden kunnen ook best zonder mij. Dus hoe zit dat dan?
En moet je als mens nu je gevoel achterna of alles verstandelijk doen? Of beide? Maar wat als verstand en gevoel verschillende dingen zeggen?
Uiteindelijk geloof ik denk ik toch in intuïtie en niet of minder in verstand. Hoe zit dat nu bij jullie?