“Hopelijk je moeder alles goed gaat en wens veel sterkte neven en nichten steunen je wel en je weet dat je ben t niet alleen”
Ja, dat zie ik net in Facebook als reactie op
Zometeen even kleren brengen en bespreking op het ziekenhuis.
van m’n zus.
Dus wat moet ik nu geloven? Toen ik per e-mail een noodkreet uitstuurde was er van die kant van de familie niemand thuis, en nog steeds niet heb ik het gevoel. En ja, ik vroeg hulp voor mezelf, maar dat mag blijkbaar niet.
En is die familie er nu écht als het erop aan komt? Als m’n zus ziek wordt of als er geen geld meer is om het ziekenhuis te betalen? Of als ik m’n moeder zou willen bezoeken als ze een keer écht ziek is?
Je mag van de Filipijnen denken wat je wilt, maar toen ik na m’n ongeluk een paar jaar geleden in het ziekenhuis lag was m’n schoonzus er. En ze heeft maanden voor me gezorgd en was er maanden voor mij en m’n partner. Zonder klagen (en ik hoor weleens dat ik niet de makkelijkste patiënt ben).
Begrijp me niet verkeerd, de hierboven beschreven situaties zijn heel verschillend en ik bedoel het niet als negatieve kritiek op het bericht. En ik kies ervoor om hier te wonen. En Nederlandse cultuur is Nederlandse cultuur en Filipijnse cultuur is Filipijnse cultuur. En hoe het praktisch gesproken allemaal zou moeten weet ik ook niet.
Maar ik zou zo graag wat meer middenweg zien. Wat meer geld en overheidsfaciliteiten in de Filipijnen. En wat meer échte sterkte en saamhorigheid in Nederland.