Gisteren weer iemand die zei dat ik voorzichtig moet zijn met deze blog, dat ik veel te open ben en veel te veel van mezelf blootgeef. Natuurlijk denk ik na over dit soort dingen en wellicht ben ik inderdaad veel te naïef.
Toch heb ik deze keer steeds meer het gevoel ‘niet opgeven’ en met ‘deze keer’ bedoel ik alle dingen waar ik op dit moment mee bezig ben, alle doelen die ik mezelf op dit moment gesteld heb. Deze blog daar onderdeel van want ik ben eerder blogs begonnen, maar heb die nooit doorgezet.
Natuurlijk blijft de vraag bij me opkomen of deze blog nu zin heeft, of er mensen zijn die er iets aan hebben. En iets als ‘geef ik nu iets of is dit alleen maar een roep om hulp’. Of is deze dagboek achtige blog alleen maar voor m’n eigen ego.
Dat was ook iets wat naar me toekwam deze week, dat ik erg egoïstisch ben geweest, nu of in een eerder leven, en dat er daardoor zoveel dingen misgaan nu.
Maar wat betekent dat dan? En wat is er mis met doelen stellen? En wat is er mis met egoïstisch zijn in de zin dat ik dingen wil? En wat is er mis met dat ik dingen mis zoals dat ik geen auto meer heb en niet meer kan reizen? En ja, dat ik geen geld genoeg had om m’n moeder te bezoeken toen ze tachtig werd? Natuurlijk is dat ergens een keuze, maar niemand had toch voorzien of wilde toch dat mijn bedrijf niet groeide, niet de goede kant op ging?
En ja, ik heb veel geleerd het laatste half jaar. Onder andere begin ik een beetje te begrijpen wat echte armoede is. Iets als het gevoel geen kant op te kunnen, geen perspectief te zien. Het is zo makkelijk om een oordeel te hebben over de positie van een ander vanuit je eigen comfortabele positie, vanuit je baan of het toch welvarende Nederland waar er bijna altijd toch nog wel een overheid bijspringt als het (even) niet meer lukt in de vorm van ww of bijstand. Geen pretje, begrijp me niet verkeerd, maar je kunt nog steeds ergens wonen en eten.
Terug naar ‘ik en de ander’ en ja, ik bijf vanuit m’n eigen positie redeneren. En misschien is het nog steeds mijn ego, maar ik wil zo graag iets voor andere doen. Natuurlijk liefst wel vanuit mezelf, vanuit de dingen waar ik goed in ben, vanuit de dingen waar ik plezier aan beleef. En natuurlijk wil ik daar graag voor gecompenseerd worden als het werk is, en liefst goed. Op de een of andere manier is me dat tot nu toe nooit goed gelukt, in ieder geval niet op een manier waarbij beide partijen gelukkig waren.
Ik geloof nog steeds in geven en nemen, in balans, maar voor m’n gevoel is die balans in mijn geval helemaal zoek. En niet alleen in mijn geval op dit moment weet ik bijna wel zeker.
Dus ja, ik blijf mezelf afvragen wat ik nu fout doe, waarom de dingen waar ik goed in ben en die ik met plezier doe op de een of andere manier niet overkomen bij de ander.
Dus hoe doen we dat nu met z’n allen? Hoe kunnen we nu bereiken dat we allemaal in onze kracht zitten én dat anderen dat ook ervaren en er iets aan hebben? Dát is toch je talenten gebruiken?