De laatste paar dagen zijn een aantal dingen ontzettend veel duidelijker geworden, onder andere door een bezoek aan een vriend en een gesprek met iemand die ik geloofde in dit soort dingen. Eén van de belangrijkste dingen die ik uit het gesprek met deze laatste haalde is dat iedereen toch anders is, toch een andere weg heeft hier op aarde. En dus ook zoiets als een andere ziel, een ander soort ziel. En één van de belangrijkste dingen die hij zei was iets als dat ik een minder dan gemiddeld voorkomende soort opdracht of ziel heb. En dat is waarom ik me denk ik zo vaak onbegrepen voel. Mensen herkennen ‘mijn’ dingen dus gewoon niet.
Wat hij verder zei was dat ik erg negatief ben, dat ik erg veel negativiteit uitstraal. Dat herken ik wel vanuit ervaringen, maar ik begreep het nooit, want voor mijn gevoel bedoel ik het altijd goed, doe ik altijd m’n best, werk ik meestal hard, heb veel verantwoordelijkheidsgevoel, etc.
En toch lijd ik enorm, en dat snapte ik nooit.
Waar ik dus vanmorgen mee wakker werd was het idee dat ik een enorme emotionele pijn voel. En dat dat al heel lang zo is. En dat ik er op de een of andere manier vanuit ga dat andere mensen dat ook hebben of in ieder geval herkennen. En dat laatste is dus blijkbaar niet zo, tenminste niet op de manier waarop ik denk dat het zo is.
Dus logisch dat mensen dat niet herkennen. En logisch dat mensen vinden dat ik altijd zeur en dingen zeggen als ‘ga rechtop staan’, ‘ga gewoon aan het werk’ en dergelijke. Want mensen zien niet hoe groot die pijn bij mij van binnen is. Want het lastige van emotionele pijn en ook andere psychische zaken is dat je het niet kunt zien. Maar ik bedacht me vanmorgen dat het er wel degelijk is, dat ik bijna continu een enorme emotioniele pijn voel en dat andere mensen dat gewoon niet zien. En dat die pijn het me dus heel moeiijk maakt om normaal te functioneren en positief te zijn.
Het belangrijkste voor mij was denk ik vandaag het erkennen van de pijn, dat ik wel degelijk die pijn heb, die pijn voel. En dat ik er nu dus eindelijk iets aan kan gaan doen. Want pijn is natuurlijk gewoon een signaal dat er iets niet goed is, dat er iets moet gebeuren. En ik twijfel nu even over chronische pijnen zoals reuma waar geen oplossingen voor zijn, of je daar nu ook iets mee kunt.
Maar voor mij dus nu in ieder geval erkenning dat er pijn is en dat betekent dat ik er nu eindelijk echt iets aan kan gaan doen. Of er in ieder geval wat makkelijker mee leven.
En de les voor iedereen is natuuriljk dat we voorzichtig moeten zijn met oordelen over wat anderen wel of niet doen of zouden moeten doen. De reden kan best een geldige reden zijn, ondanks dat we het niet geloven of niet zien. En de reden is ook echt als de ander alleen maar gelooft dat het echt is. Dat is iets wat ik ook recent geleerd heb.
Dus laten we voorzichtig met elkaar zijn.