Ik had net m’n moeder aan de telefoon en toen we wilden ophangen gaf ik aan dat ik nog m’n dagelijkse berichten wilde schrijven. En ik vroeg haar of ze een onderwerp had. En ze noemde toen “I love you“. En ik moest ergens inwendig wat lachen en vond het eigenlijk niet zo’n goed onderwerp omdat ik weet wat ze met dat “I love you“ bedoelt. Maar ik had gisteren of eergisteren al in m’n hoofd om over love te schrijven, dus startte ik met een bericht met de titel “I love you“ in de andere site. Maar dat voelde niet goed omdat ik in het Nederlands dacht of zoiets, dus ik besloot het bericht met die titel dus maar hier te schrijven.
En het “I love you“ van m’n moeder roept meestal nogal wat weerstand bij me op omdat voor haar “I love you“ slaat op de liefde die ze voor haar kinderen voelt. En liefde die ze op de een of andere manier terugverwacht, bijvoorbeeld in het door de kinderen, in dit geval mij, tegen haar “I love you“ zeggen. En dat natuurlijk ook menen. En dat roept dus, bij mij, een enorme weerstand op. Want liefde kun je voor mijn gevoel alleen maar geven, daar kun je niet om vragen.
En de laatste tijd denk ik best wel vaak aan hoe mijn moeder dingen doet, dingen gedaan heeft. Omdat ik steeds meer zie dat ik best wel veel op haar lijk in dat opzicht, meer dan me lief is eigenlijk.
En nu moet ik mezelf even voorhouden dat ik misschien wél op m’n moeder lijk, maar dat ik niet m’n moeder bén. En dat ik dus wel van m’n moeder, van het gedrag van m’n moeder kan leren, maar dat ik dus niet m’n moeder bén, dat ik een ander mens ben.
Maar goed, het komt nog steeds wat vreemd over dat m’n moeder om liefde van haar kinderen vraagt, terwijl, zeker in het geval van een moeder-kind relatie, dat allemaal niet zo eenvoudig ligt. En begrijp me niet verkeerd, natuurlijk houd ik van m’n moeder, zoals denk ik de meeste kinderen. Ja, ik houd van haar als moeder en als mens. Maar dat waar ze om vraagt kan ik haar niet geven. En nu ik dit opschrijf komt er in me op dat alleen een partner dat kan geven. Maar in mijn geval lijkt het erop dat ik met m’n partner in dezelfde situatie zit als m’n moeder met mij. En wellicht of misschien zit m’n partner in dezelfde situatie als ik met m’n moeder.
En het gaat hier dus blijkbaar niet om moeder-kind liefde. Of partner-partner liefde. Ondanks dat naar mijn idee moeder-kind liefde meer een gegeven is, terwijl partner-partner liefde meer een keuze is, even los van de seksuele aantrekkingskracht die mensen op elkaar hebben, zeker in het begin van een relatie.
Dus toch nog maar eens wat verder over nadenken wat hier nu precies aan de hand is. Want ik wil m’n moeder best geven wat ze nodig heeft. En ik neem aan dat m’n partner mij ook best wil geven wat ik nodig heb. Maar op de een of andere manier werkt dat vragen niet.
Dus hoe maak je nu je behoefte duidelijk terwijl je de ander ook vrij laat, terwijl je de ander toch het gevoel is dat hij vrij is? Dat is volgens mij ergens de kern.