Ja, en nu is het dus bijna één uur ’s nachts na een urenlange monoloog van mijn partner hoe verkeerd ik het allemaal doe en hoe ik moet veranderen. En ik heb het dus allemaal gedaan en het is allemaal mijn schuld, de dingen die verkeerd gegaan zijn, de fouten die ik gemaakt heb. En hij is dus helemaal schoon, hij doet z’n best en doet het dus allemaal goed.
En het begon allemaal vanmorgen, want hij wilde vroeg naar de stad om dingen te kopen, te regelen voor het jaarlijkse kinderkerstfeest. En ik was blij, want toen ik wakker werd was het vroeger dan gewoonlijk en ik wilde al heel lang mijn schema veranderen naar eerder opstaan en eerder naar bed. Dus een erg goed begin van mijn dag want ik had me in tijden niet zo goed gevoeld bij het wakker worden.
En het is mij nog nooit gelukt om mijn partner zich aan een of ander schema te laten houden, dus ik had me voorbereid op inderdaad uren later te gaan, dus niet tien uur, maar misschien twaalf uur of één uur. En ik had mijn planning ook zodanig gemaakt dat ik als we terug zouden zijn ik wat werk zou doen en wat andere dingen af zou maken.
En om een uur of twee gaf m’n partner dus aan dat hij niet meer wilde gaan omdat er geen geld genoeg was. En ik was al dagen niet het huis uitgeweest en had me eigenlijk best wel verheugd om er even uit te gaan, zelfs samen. En het hondevoer was op, dus één van ons moest wel naar de stad en op zich maakte het me niet veel uit om naar de stad te gaan of vond ik het eigenlijk wel fijn. Maar dus niet om half drie nadat ik al uren gewacht had en m’n planning continu had aangepast.
Maar goed, zoals aangegeven maakte het me in principe niet zoveel uit en was ik eigenlijk wel blij er even uit te moeten, dus toch maar gegaan, hoewel het al best wel laat was en dit hele gedoe me dus zo’n beetje de hele dag zou kosten.
Ah, en mijn partner had me verboden de laptop te gebruiken dit weekend ‘omdat ik de computer teveel gebruik’ en vanwege een heel vervelend dreigement had ik besloten dat dus maar niet te doen. En ik wil ook niet meer liegen, dus ook maar niet stiekum dingen gedaan zoals de computer beneden in het kantoor gebruiken, maar al met al was ik ver, erg ver achter met mijn planning, onder andere met mijn dagelijkse bericht hier en in Inspiration for Success. En het vervelende daarvan was weer dat ik dus ook een aantal dingen niet of niet goed kon doen die ik toegezegd had, onder andere aan mijn partner, te doen.
Afijn, toch maar rond half drie naar de stad gegaan en de dingen gedaan die ik van plan was en achteraf viel het qua tijd wel mee, hoewel ik me ook, vooral op indicatie van m’n partner, ook had voorgenomen om na acht uur ’s avonds geen computer meer te gebruiken (en dus maar voor de TV te hangen, want veel meer weet ik zo ’s avonds hier niet).
En toen ik terug kwam was het wat later dan ik van plan was, maar er was niets echt dringends nadat ik m’n e-mails van de laatste dagen had gelezen, dus op zich viel het met de (computer)tijd nog wel mee. Dus na een paar uur gewerkt te hebben wilde ik even wat anders doen in de vorm van een film kijken. En toen kwam m’n partner wéér met dingen die hij me wilde laten zien en overleggen. En na één verkeerde(?!) opmerking van mij kreeg ik dus daarna een urenlange monoloog over me heen over hoe ik moest veranderen en hoe ik het allemaal verkeerd gedaan heb en verkeerd doe.
En nu is het dus na één uur ’s nachts en heb ik niet de dingen gedaan die ik wilde doen en zag ik net dat het bed nog niet opgemaakt was nadat ik het vanmorgen had afgehaald en heb ik dus al helemaal geen tijd gehad om even rustig die film af te kijken. En wordt het dus waarschijnlijk drie of vier uur voordat ik in bed lig, of misschien nog wel later als ik die film af wil zien.
En het bovenstaande klinkt waarschijnlijk als één groot klaagverhaal en ‘iedereen’ zal denken van ‘waarom blijft hij bij die partner’, maar ls je weet dat ik geen vrienden meer heb en dat ik me nog steeds als grote mislukkeling in het leven beschouw, vooral in werk, en dat dat bevestigd wordt doordat mensen mij gewoon ‘achter zich laten’, dan is het misschien niet zo gek dat ik toch het gevoel heb dat er iets mis is met mij, in ieder geval sociaal gezien of zo. En ergens weet ik wel dat dat niet klopt, maar toch, dat zijn de argumenten die gebruikt worden en daar heb ik dus niet zoveel tegenin te brengen.
En ‘iedereen’ lijkt het dus beter te weten en beter te doen. Want ja, ik voel me nog steeds heel ongelukkig en schuldig dat ik er financieel en qua carrière zo’n grote puinhoop van gemaakt heb. En natuurlijk weet ik allemaal wel hoe het moet. Maar wat als werk nu gewoon niet goed lukt, je hele leven niet, of in ieder geval het grootste deel van je leven?