Vandaag was zo’n dag waarop alles mis leek te gaan, hoewel nu, aan het eind van de dag, dingen weer wat normaler voelen. En natuurlijk zat het eraan te komen, want mijn partner vroeg de laatste dagen ontzettend veel aandacht. Hij bleef maar vragen en zeuren en me lastigvallen, tenminste zo voelde het. En ik wist niet wat te doen, want als ik er tegenin ga is mijn ervaring dat er alleen maar een enorme ruzie ontstaat en als ik er dus niet tegenin ga en maar doe wat er gevraagd wordt loop ik voor m’n gevoel emotioneel helemaal leeg, is na korte tijd al m’n energie weg. En dan gaat het dus maar door en ontstaat er een soort negatieve energie.
En dat kwam er richting buitenwereld vandaag dus allemaal uit, want de monteur in de motorfietsshop wilde de scooter niet meer repareren, toen ik daar weg wilde startte hij dus niet meer en toen ik later bij een kennis op bezoek ging, wat volgens mij was afgesproken, was hij er dus niet. En toen wist ik dus even niet meer wat ik moest en waar ik heen moest, want ik had absoluut geen zin om naar huis te gaan. Dus maar naar beneden gelopen en kijken wat m’n gevoel zou zeggen toen ik op de grote weg was en m’n gevoel zei op dat moment toch iets als ‘naar huis’. Alleen natuurlijk lukte het toen dus ook niet om direct een Jeepney te laten stoppen, maar uiteindelijk gelukkig dus wel. En vanaf dat moment ging het dus beter en viel het allemaal nog wel mee.
En vandaag deed me dus denken aan een tekst van Abraham Hicks, die een soortgelijke situatie beschreef, een situatie die natuurlijk iedereen wel herkent. Zo’n dag waarop niets goed lijkt te gaan en vervelende dingen en ongelukken en ongelukjes zich maar blijven opstapelen. En dan is het natuurlijk heel makkelijk om te zeggen dat je dan een plek in jezelf moet vinden om je goed te voelen. Maar die plek is op zo’n moment zo ver weg dat je daar dan gewoon niet bijkunt. En dat geeft hij dus ook aan in die tekst. Dat sommige dingen vanuit een bepaalde gemoedstoestand gewoon niet bereikbaar zijn, zowel positief als negatief.
En dat hielp me dus vandaag, want ik realiseerde me na verloop van tijd in wat voor staat ik me bevond en toen ik me dat realiseerde verzette ik me er niet meer tegen. En toen ging het dus geleidelijk aan steeds beter, ondanks dat er nog wat vervelende dingen waren zoals het voor een dichte deur staan.
Dus ja, accepteren van je emotionele staat, zeker als die zo negatief is dat zelfs je hele omgeving erop reageert is stap één in de richting van een oplossing, van je beter voelen. En dus zeker geen dingen gaan forceren, maar gewoon accepteren waar je staat en proberen de beste gevoelsplek te vinden die bereikbaar is. En dan gaat het dus vanzelf beter.