Ja, daar sta ik dan, met al m’n goede bedoelingen, de dag voordat ik vijftig wordt. Gek, vijftig, klinkt oud en zo voel ik me helemaal niet. Ik zit altijd boordevol ideeën en energie om die ideeën uit te voeren, werk te verzetten.
En nu weet ik even niet hoe ik verder moet. Hoe kan ik hier nu een inspirerend bericht van maken? Want voor m’n gevoel was het nooit genoeg, nooit genoeg voor de wereld, nooit genoeg voor anderen. En veel te veel voor mezelf, proberen het anderen naar de zin te maken.
Misschien moet ik toch maar gewoon trots op mezelf zijn, gewoon trots dat ik altijd toch doorgegaan ben, dat ik ook nu nog steeds doorga, nog steeds probeer uit te vinden hoe het dan wél moet.
Een vriend confronteerde me een paar dagen geleden met wat ik zei, dat veel dingen die ik zeg op de een of andere manier negatief zijn. Iets als ‘limiting beliefs’ die ik heb en verwoord. Dat ik op de een of andere manier nog steeds in de slachtofferrol blijf zitten, niet voor mezelf opkom. Ja, ik lees het hierboven ook een beetje.
Maar moet dat dan? Voor jezelf opkomen? Het ging toch om De Ander?